Αρχές 2000, είχα μια φοιτητική δουλειά για να βγάζω κάποια χρήματα δίπλα στο πανεπιστήμιο. Ήμουνα Ουγγαρία ήδη να πω για τους νέους του ΚΜ. Στη δουλίτσα που έκανα λοιπόν, είχα πάρε-δώσε με τυπογραφείο όπου δούλευε ένας μπάρμπας. Λιγνός, μπαρουτοκαπνισμένος στη ζωή, όχι ιδιίατερα έξυπνος άνθρωπος, αλλά πάντα τα έβγαζε πέρα. Και φυσικά του άρεσε η μπάλα. Αυτονόητο, ιδίως τις εποχές που μεγάλωσε όταν ακόμα εδώ βλέπανε μπάλα επιπέδου.
Μια μέρα λοιπόν, καθώς κάνουμε τσιγάρο έξω από το τυπογραφείο, πιάνουμε κουβέντα, και ως συνήθως γρήγορα το φέρνει η κουβέντα ότι κατάγομαι από την Ελλάδα κτλ. Μου λέει, Ελλάδα ε; Έχω δει πολλούς παίχτες στη ζωή μου στο γήπεδο, αλλά αυτόν τον Έλληνα δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Τον Αρδίζογλου.
Είχε παίξει Ουγγαρία - Ελλάδα στην Βουδαπέστη κάπου τέλη 70 αρχές 80, δεν θυμάμαι πότε μου είπε, και του είχε κάνει εντύπωση το στυλ του και οι ικανότητές του.
Από τις μέρες που συνέχισα με ένα χαμόγελο ΝΑ την χαμαλοδουλειά.