Ημουν στο πέταλο, σε εκείνον τον αγώνα. Οι φανατικοί εκείνα τα χρόνια πήγαιναν πάνω διάζωμα, επειδή ήταν πιο φθηνά. Όλο το πάνω διάζωμα το δικό μας είχε μετατραπεί σε θύρες όρθιων, ενώ υπήρχε ένας πολύ μικρός πυρήνας κάτω, ανάμεσα στους υπόλοιπους, λίγους οπαδους μας. Ο φανατισμός που υπήρχε είναι δύσκολο να περιγραφει, εμείς φωνάζαμε περισσότερο και τους είχαμε πάρει καθαρά την εξέδρα, αλλά στο δεύτερο μέρος μετά το γκολ που έσωσε ο Μανωλάς και κυρίως το γκολ τους που ακυρωθηκε είχαν σηκωθεί και οι γαυροι και γινόταν της πουτανας, και από τις δύο εξέδρες, όχι μόνο των φανατικών.
Προς το τέλος είχα προαίσθημα ότι δεν θα έληγε ισοπαλία, ακόμα θυμάμαι πως είδα τα διαδοχικά ένα δύο του Τάκη με τον Οκο, πίσω από την εστία, πως ο Τάκης ξεμαρκαριστηκε στο τέλος, βρέθηκε μόνος του, και μετά από μια στιγμή την μπάλα να αναπαύεται στα δίχτυα και εμείς να γινόμαστε ένα κουβάρι στις εξέδρες.