Jump to content

Γουστάρουμε και ντρεπόμαστε γι αυτό


stavros 9-11
 Share

Recommended Posts

[video=youtube;Oqa9jl8DGF4]

 

Ειναι δυνατον να ντρεπομαστε για Μπουλουγουρα ή για Τσιμογιαννη; Αυτα πρεπει να μπουνε σε αλλο τοπικ με τιτλο "Αριστουργηματα που διαφυλαττουμε ωσαν κορη οφθαλμου".

 

2ntz8ua.jpg

Link to comment
Share on other sites

Ειναι δυνατον να ντρεπομαστε για Μπουλουγουρα ή για Τσιμογιαννη; Αυτα πρεπει να μπουνε σε αλλο τοπικ με τιτλο "Αριστουργηματα που διαφυλαττουμε ωσαν κορη οφθαλμου".

 

2ntz8ua.jpg

 

Δεν ειχα ξανακουσει αυτη την εκδοχη, μιλαμε πραγματικα για αριστουργημα.

Link to comment
Share on other sites

οχι ρε...

το κομματι ειναι υμνος τι να λεμε τωρα..

μονο γουστα και καμια ντροπη..

ισα που βγαινω τωρα χαγη και αρχιζω να το τραγουδω ημιγυμνος.

 

ε, ειδες? στα λογια μου ερχεσαι. σε βαζει και κανεις ντροπιαστικα πραγματα.

Link to comment
Share on other sites

Ανατολή των 80's και ο δεκατετράχρονος -τότε- Νονός με την παρέα του, σε πείσμα της μόδας και του συρμού, ακούν φανατικά ρεμπέτικο και λαϊκό. Όταν λέμε λαϊκό, "φούλ μπάκ", "όλη την πλευρά" που λέμε, από πολύ "πάνω" έως "Στάση Κατάβαθα, θα κατέβει κανείς ?".

Την εποχή εκείνη μεσουρανούν οι "πειρατικοί" στο ραδιόφωνο και όταν μπαίνουμε ερτζιανά συνήθως καθηλωνόμαστε σε κάποιον από αυτούς. Το ράδιο παίζει μονίμως, ασχέτως άλλης παράλληλης και ταυτόχρονης ασχολίας (διάβασμα, φαγητό, ύπνος κλπ.).

Σε κάποια στιγμή μισοακούω κάποιο τραγούδι που αφ' ενός με εντυπωσιάζει σαν ήχος, θεματολογία κλπ. και αφ' ετέρου διαπιστώνω ότι ΔΕΝ το ξέρω, ΔΕΝ το έχω ξανακούσει. Βάζω "στόχο ζωής" την εξεύρεση του. Μοναδικά "εφόδια" δυο-τρεις σκόρπιοι στίχοι και η φωνή του τραγουδιστή που στοιχηματίζω ότι είναι ο Παναγιώτης Μιχαλόπουλος. Μέσα στις πρώτες επιλογές σημείων ερεύνης, είναι "θρυλικό" δισκοκασσετάδικο (η κασσέτα ήταν τότε η "βασίλισσα" της πιάτσας- ο δίσκος πολύ ... στυλιζαρισμένος, το cd άγνωστο είδος) στην αγορά του Πειραιά, πίσω από τα ψαράδικα δίπλα στον "στοιχειωμένο" Πύργο, το οποίο διακινούσε αποκλειστικά τα δισκογραφικά αριστουργήματα των εταιριών Panivar και Sonora όπως και πλήθους άλλων λούμπεν καλλιτεχνών.

Εισέρχομαι και κατευθύνομαι αμέσως στον μεσήλικα ιδιοκτήτη-υπάλληλο-πωλητή-"γκουρού" της Ελληνικής Λαϊκής Μουσικής. Παραθέτω τα στοιχεία του αναζητουμένου άσματος και με την χαρακτηριστική νεανική έπαρση σχεδόν γνωμοδοτώ ως άλλος κάτοχος του Παπικού αλαθήτου "Σίγουρα Μιχαλόπουλος είναι !!!". Το βλέμμα του "γκουρού" είναι πιά ένα κράμα απέχθειας, οίκτου, περιφρόνησης μην πω και σιχαμάρας για τον νεαρό αυθάδη και ΑΔΑΗ που εγκλημάτισε ηθικώς, μη γνωρίζοντας τον εκτελεστή. Η απάντηση έρχεται κοφτή, λακωνική. "Γιώργος Μπίλης, είναι παιδί μου !!!" Δεν επιδέχεται αμφισβήτησης και προς επίρρωσιν των λεγομένων το δεξί χέρι έχει ήδη τραβήξει από το ράφι ("τυφλό" σύστημα, τσακ-μπαμ) την κασσέτα που περιέχει το ζητούμενο άσμα στο ομότιτλο άλμπουμ. Βγάζω λεφτά, πληρώνω, βάζω την κασσέτα στην τσέπη του μπουφάν και γλιστρώντας σαν σκιά έξω από το μαγαζί ανακατεύομαι στο πολύβουο πλήθος κρύβοντας επιμελώς την ντροπή μου για το "μάθημα" που μόλις είχα πάρει.

 

Τώρα, τριανταπέντε χρόνια μετά, και με αφορμή το σατανικό αυτό τόπικ, σκέπτομαι και .... λέω πως ΝΑΙ ! Χρήζει "εξομολόγησης" μόνο και μόνο η εικόνα ενός δεκατετράχρονου που γουστάρει με τρέλλα και αναζητά εναγωνίως το τραγούδι "Πήγα να δω ένα φίλο μου, που ήτανε στο κρεβάτι, και είδα απ' έξω στέφανα και την αυλή γεμάτη ...".

 

[video=youtube;8vrNIrs9fZM]

  • Δικεφαλάκι 3
Link to comment
Share on other sites

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



Sign In Now
 Share

×