Jump to content

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΟΠΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ


GIANNHS
 Share

Recommended Posts

H οπαδική σκηνή στην Ιταλία περιλαμβάνει πολλές έχθρες, αλλά και σημαντικές φιλίες. Ο Θάνος Σαρρής γράφει για τους ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στους τιφόζι της Νάπολι και της Τζένοα.

 

Αγωνιστικά, η απόσταση ανάμεσα στη Νάπολι και την Τζένοα μοιάζει αρκετά μεγάλη. Η μεν ήθελε να διατηρήσει την απόσταση από την κορυφή σε μονοψήφιο νούμερο, η δε να σκαρφαλώσει λίγο ψηλότερα και να απομακρυνθεί από τη ζώνη του υποβιβασμού με ένα αποτέλεσμα σε δύσκολη έδρα. Τις δύο πόλεις χωρίζουν 700 χιλιόμετρα, όμως η άφιξη των Γενοβέζων στο Νότο δεν συνδυάστηκε με τη συνηθισμένη εχθρική συμπεριφορά που διακατέχει τους δύο πόλους της Ιταλίας. Η επίσημη Τζένοα, λίγο πριν τη σέντρα, κυκλοφόρησε μια φωτογραφία βγαλμένη από γιορτή. Οπαδοί των δύο ομάδων στα στενάκια της πόλης, με μπλε και «ροσομπλού» κασκόλ, καρδιές και χαμόγελα. «Αντίπαλοι στο γήπεδο, αλλά ενωμένοι από μια ιστορική αδελφοποίηση: Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που μας αρέσει». Η παραπάνω φράση πέρασε από τα Social media και των δύο, προκαλώντας χιλιάδες θετικές αντιδράσεις.

 

Οι... Ναπολιτάνοι του βορρά

Μολονότι μένουν αρκετές φορές στη σκιά της έχθρας, οι Iταλοί ultras χτίζουν συχνά φιλίες με άλλους οπαδούς. Αρκετές φορές και μεταξύ τους. Οι τιφόζι της Μίλαν, για παράδειγμα έχουν καλή σχέση με αυτούς της Μπρέσια. Οι Ρωμαίοι επικοινωνούν με την Curva Sud της Σαμπντόρια.  Εκείνη ωστόσο που έχει τις βαθύτερες ρίζες αφορά την Νάπολι και την Τζένοα, οι οποίες τίθενται αντιμέτωπες στο Σαν ? άολο και η ατμόσφαιρα στα μεταξύ τους ματς είναι τελείως διαφορετική από ότι στα υπόλοιπα του calcio. Gemellaggiο, το λένε οι Ιταλοί. Αδερφοποίηση.

? αραδείγματα υπάρχουν αρκετά, κρατούν χρόνια και οι ρίζες ποικίλουν. Άλλοτε σχετίζονται με πολιτικά. Όπως για παράδειγμα αυτή των Ιντερίστι με τους Λατσιάλι, που έφτασε στο σημείο οι δεύτεροι να ζητούν την απόλυση του Τζακερόνι όταν η Λάτσιο νίκησε την Ίντερ 4-2 και ουσιαστικά χάρισε στη Γιουβέντους το πρωτάθλημα του 2002. Άλλες φορές, έχει να κάνει με τον κοινό εχθρό.Οι οπαδοί της Φιορεντίνα έχουν εξαιρετικές σχέσεις με αυτούς της Τορίνο με βάση το κοινό τους μίσος για τη Γιουβέντους.

 

Υπάρχουν ωστόσο και εκείνες που μοιάζουν γραφτό να ξεκινήσουν. Τον Ιανουάριο του 1977, όπως διαβάζουμε στο When Saturday Comes, 3000 οπαδοί της ? εσκάρα ταξίδεψαν στην Βιτσέντσα για μια μάχη που θα έκρινε την κορυφή της Serie B. Οι φιλοξενούμενοι νίκησαν και οι γηπεδούχοι όχι μόνο δεν... έσπασαν το γήπεδο, αλλά χειροκρότησαν τους απέναντι για την τρομερή στήριξη στην ομάδα τους. Στην επόμενη αναμέτρηση, οι «Ντελφίνι» ανταπέδωσαν με ένα θερμό καλωσόρισμα στην έδρα τους, χτίζοντας τα θεμέλια μιας φιλίας που κρατά ακόμα και σήμερα.

 

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα παρατηρητικός για να αντιληφθεί την gemellaggiο ανάμεσα στην Νάπολι και την Τζένοα. Η σεζόν 2014-15 είχε ξεκινήσει με το μεταξύ τους ματς στο Λουίτζι Φεράρις. Αρκετοί Ναπολιτάνοι  ταξίδεψαν στον βορρά και οι απέναντι τους υποδέχθηκαν με ένα μεγάλο πανό που τους αποκαλούσε «αδέρφια». Εκείνοι ανταπέδωσαν με σύνθημα. Και παρότι οι γηπεδούχοι έχασαν 2-1 με ένα γκολ του Ντε Γκουζμάν στο τέλος των καθυστερήσεων, το κλίμα δεν χάλασε. Θαρρείς και η σχέση είναι πάνω από αποτελέσματα, από αγωνιστικές κρίσεις, νίκες και ήττες. «Ναπολιτάνους του βορρά», αποκαλούν τους οπαδούς των Γενοβέζων οι της Γιουβέντους, θέλοντας να τους πικάρουν και να δείξουν ότι τους αντιπαθούν το ίδιο με τα αδέρφια τους στο Νότο!

 

Με τη Μίλαν στο επίκεντρο!

Η φιλία της Τζένοα με τη Νάπολι κρατά 35 ολόκληρα χρόνια και ξεκίνησε τον Μάιο του 1982. Οι Γενοβέζοι χρειάζονταν έναν βαθμό στην αναμέτρηση με του Σάν ? άολο, προκειμένου να μείνουν στην Serie A.  Σε περίπτωση που τον εξασφάλιζαν, θα υποβιβαζόταν η Μίλαν,  γεγονός που... καθόλου δεν χαλούσε τους «παρτενοπέι». Η ομάδα του Ρίνο Μαρκέζι από την άλλη είχε σχεδόν σίγουρη την 4η θέση και την έξοδο στο Κύπελλο UEFA. Για να την εξασφαλίσει 100%, ήθελε απλά μια ισοπαλία. Η Τζένοα προηγήθηκε, ωστόσο οι γηπεδούχοι το γύρισαν σε 2-1 από ημίχρονο. Την ίδια ώρα η Μίλαν, παρότι βρέθηκε πίσω στο σκορ με δύο γκολ διαφορά στην έδρα της Τσεζένα, το γύρισε σε 2-3. Στο Σαν ? άολο μαθαίνουν την εξέλιξη και αρχίζουν όλοι να φωνάζουν υπέρ της Τζένοα. Οι ίδιοι οι Ναπολιτάνοι, υποστηρίζουν την αντίπαλο! Και στο 88', ο Καστελίνι υποπίπτει σε σοβαρό λάθος, παραχωρώντας κόρνερ. Ο Φατσέντα κάνει το 2-2 και όλοι ξεσπούν σε πανηγυρισμούς. Ο παλιός καλός εχθρός του βορρά θα βίωνε την ντροπή και οι «ροσομπλού» θα συνέχιζαν στην πρώτη κατηγορία! Αξίζει να δείτε το video και τον τρόπο που οι ποδοσφαιριστές, μάλλον επηρεάζονται από την επιθυμία της κερκίδας.

 

 

 

Κάπως έτσι μπήκαν τα θεμέλια της πιο ιδιαίτερης σχέσης στο ιταλικό ποδόσφαιρο, η οποία δυνάμωνε ματς με το ματς. Τα τελευταία χρόνια οι δύο σύλλογοι, αλλά και η Λίγκα ενισχύουν την διαφορετική αυτή προσέγγιση, διοργανώνοντας στο πλαίσιο των αναμετρήσεων διάφορες παράπλευρες εκδηλώσεις, που προωθούν αυτή την ξεχωριστή ματιά σε μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση. Το Junior Tim Cup που διοργανώθηκε με αφορμή το αποψινό ματς στο Σαν ? άολο είναι ένα καλό παράδειγμα. Και οι οπαδοί φυσικά παραμένουν κοντά. Στο ματς με τη Γιουβέντους, όταν ο Ιγουαΐν μπήκε στο γήπεδο οι «γκριφόνι» φώναξαν ρυθμικά το όνομα της Νάπολι.

Οι αβρότητες δεν λείπουν και ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. «Ο Σάρι είναι σε άλλο επίπεδο και για εμένα αποτελεί τον καλύτερο προπονητή στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Η δική του Νάπολι είναι πραγματική απόλαυση για το μάτι», τόνισε ο Ιβάν Τζούριτς πριν την αναμέτρηση της ? αρασκευής.

 

Αν και τα μεταξύ τους ματς δεν κρύβουν κινδύνους επεισοδίων και έντασης, οι ποδοσφαιρικές αρχές έχουν βάλει εμπόδια. Το 2006, με τις δύο ομάδες στη Serie B η διοργανώτρια αρχή άλλαξε ξαφνικά ώρα στην αναμέτρηση της Νάπολης, βάζοντάς την για Δευτέρα απόγευμα, προκειμένου να κόψει την εκδρομή στην πλειοψηφία των αντιπάλων. Στην αναμέτρηση του δεύτερου γύρου όμως, έβγαλαν το άχτι τους. Το πάρτι ανόδου ανάμεσα στα δύο κλαμπ εκείνο το καλοκαίρι συνδυάστηκε με τους τιφόζι της Τζένοα να δίνουν συγχαρητήρια στους παίκτες των «παρτενοπέι» μέσα στον αγωνιστικό χώρο. ? ριν τη σέντρα της αναμέτρησης που έριχνε την αυλαία της σεζόν, η νίκη της μίας ομάδας πιθανότατα θα άφηνε την άλλη στην δεύτερη κατηγορία. Η ισοπαλία θα τις έστελνε πακέτο στην άνοδο. Το ματς έληξε 0-0 και ακολούθησαν την Γιουβέντους στη Serie A, σε μια αναμέτρηση που θύμιζε φιέστα. Το πάρτι μέσα στο γήπεδο κράτησε για ώρες και όλοι μαζί πανηγύριζαν την επιστροφή.

Τα σχόλια στις εφημερίδες την επόμενη ήταν διθυραμβικά. Ωστόσο, τη σεζόν που ακολούθησε στη Serie A, με 2.000 οπαδούς των ροσομπλού να έχουν ήδη κλείσει τη μετακίνηση, απαγορεύτηκε η παρουσία φιλοξενούμενων Είναι από εκείνες τις αποφάσεις που σε κάνουν να απορείς αν οι τύποι που διοικούν το ποδόσφαιρο έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε γήπεδο....

Edited by GIANNHS
  • Δικεφαλάκι 5
Link to comment
Share on other sites

Η Γουίμπλεντον αναστήθηκε χάρη στους οπαδούς της

 

Βράδυ Τρίτης 28 Μαΐου 2002. Η παμπ ‘The Fox and Grapes’ στο Γουίμπλεντον, στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, είναι μισογεμάτη κυρίως από θαμώνες. Σε μια γωνιά μια μεγάλη παρέα σκυθρωπών ανθρώπων ξεχωρίζει. Η επιλογή του μαγαζιού δεν είναι τυχαία. Η παμπ είναι τόσο παλιά που τη χρησιμοποιούσαν για να αλλάζουν ρούχα οι πρώτοι παίκτες της Γουίμπλεντον το μακρινό 1889, όταν και ιδρύθηκε η ομάδα! Είναι επίσης το μέρος που επέλεξαν για να πιούνε μια μπύρα μερικές μπύρες οι παίκτες της φημισμένης ‘Τρελής Συμμορίας’ (όπως έμεινε γνωστή η… κάπως αγριεμένη παρέα του Βίνι Τζόουνς στα τέλη των 80s) πριν τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1988, τελικός ο οποίος έδωσε στη Γουίμπλεντον το μοναδικό τρόπαιο της ιστορίας της.

wimb5-500x346.jpg

Σε αντίθεση με πολλά από τα προηγούμενα βράδια, το θέμα συζήτησης εκείνη τη φορά δεν είναι αυτές οι όμορφες ιστορίες του ένδοξου παρελθόντος. Λίγες ώρες πριν, μια ανεξάρτητη επιτροπή τριών ατόμων, η οποία είχε δημιουργηθεί από την Αγγλική ? οδοσφαιρική Ομοσπονδία αποκλειστικά γι’αυτό το σκοπό, είχε εγκρίνει το αίτημα του προέδρου της ομάδας για μετακόμιση του συλλόγου στο Μίλτον Κέινς, αποδεχόμενη τη δικαιολογία του πως αν η Γουίμπλεντον δεν έκανε αυτή την αλλαγή έδρας τότε θα βρισκόταν μια ανάσα από τη χρεοκοπία. Με πολύ απλά λόγια, η ομάδα που υποστήριζαν από μικρά παιδιά μετακόμιζε!

(Το Μίλτον Κέινς είναι μια νέα πόλη, που δημιουργήθηκε για χάρη της αποκέντρωσης το 1967, σε μια περιοχή περίπου 70 χιλιόμετρα μακριά από το Λονδίνο. Ο ? ιτ Γουίνκελμαν, που ως τότε ασχολιόταν με δισκογραφικές εταιρείες, μετακόμισε εκεί το 1993 και κατάλαβε αμέσως ότι τα λεφτά στη συγκεκριμένη πόλη, που εξαπλωνόταν ραγδαία, βρίσκονται στα κτηματομεσιτικά. Έτσι με τη στήριξη της ΙΚΕΑ και μιας θυγατρικής της Walmart, δημιούργησε μια κοινοπραξία που είχε ως στόχο να φτιάξει ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο στα νότια της πόλης, το οποίο θα περιλάμβανε και ένα γήπεδο 30.000 θέσεων. Το πρόβλημα του; Δεν υπήρχε σοβαρή ομάδα στην πόλη για να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο γήπεδο. Έτσι, αντί να επενδύσει στην τοπική ομάδα και να προσπαθήσει να την ανεβάσει επίπεδο, έψαξε να βρει μια έτοιμη από τις γύρω περιοχές.

wimb-500x263.jpg

Αφού έλαβε αρκετές ‘χυλόπιτες’ – μεταξύ αυτών και από τις Κ? Ρ, Λούτον και Κρίσταλ ? άλας -, κατάφερε να βρει κάποιους ενδιαφερόμενους στη Γουίμπλεντον, που αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες και είχε στο ιστορικό της κι άλλες προσπάθειες μετακόμισης. Κάπως έτσι το 2004 προέκυψε η Μίλτον Κέινς Ντονς, μια ομάδα που προερχόταν από τη Γουίμπλεντον, είχε τη θέση της στο πρωτάθλημα αλλά πλέον έπαιζε σε άλλη πόλη, με άλλα χρώματα, άλλο σήμα και άλλο όνομα. Μόνο το παρατσούκλι ‘Ντονς’ στο τέλος του ονόματος, έμεινε να θυμίζει την ομάδα που μερικές δεκαετίες πριν ‘τρομοκρατούσε’ όλη την Αγγλία με μπροστάρη τον τρελάρα Βίνι Τζόουνς.)

Στο κέντρο της παρέας βρισκόταν ο Κρις Στιούαρτ, ένας 45αρης οπαδός της ομάδας, ο οποίος θυμάται: “Καθόμασταν εκεί και πνίγαμε τη θλίψη μας και ένας από την παρέα, ο Μαρκ Τζόουνς, έκοβε βόλτες συνέχεια πάνω-κάτω, επαναλαμβάνοντας πως δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να νικηθούν”. Οι διαθέσιμοι δρόμοι ήταν δυο: ή θα ακολουθούσαν την ομάδα και στη νέα της έδρα, περίπου 90 χιλιόμετρα μακριά (όπως έκαναν κάποιοι ελάχιστοι φίλαθλοι της ομάδας) ή θα ολοκλήρωναν τον κύκλο τους ως οπαδοί, θεωρώντας πως η αγαπημένη τους ομάδα απλά δεν υπάρχει πλέον με τη μορφή που την ήξεραν. Μετά από λίγες ώρες, πολλές κουβέντες και αμέτρητες μπύρες ένας τρίτος δρόμος δημιουργήθηκε. Και είχε ονοματεπώνυμο: AFC Γουίμπλεντον. Ή όπως την αποκαλούσε τότε ο Μαρκ Τζόουνς: “Μια ποδοσφαιρική ομάδα της κοινότητας, στη μέση της απληστίας και της απελπισίας”.

Και συνέχιζε: «Όσο τα λεφτά συνεχίζουν να αποσπούν την προσοχή των προέδρων των ομάδων, σαν νεαρή γυναίκα που παίζει με τα μάτια της κάποιον παντρεμένο, εμείς στεκόμαστε περήφανοι σαν ένα παράδειγμα που κάποιοι καλοί άνθρωποι, έκαναν το σωστό, με τον κατάλληλο τρόπο. Αυτός ο λόγος και μόνο με κάνει να πιστεύω πως δεν γίνεται να αποτύχουμε».

wimb2-500x281.jpg

Την επόμενη κιόλας μέρα όλοι έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Η ομάδα διοργάνωσε ανοιχτά δοκιμαστικά για να βρει παίκτες. 230 άνθρωποι εμφανίστηκαν, κάποιοι με ελάχιστη εμπειρία από ερασιτεχνικές ομάδες, κάποιοι χωρίς καν αυτή. Λίγες εβδομάδες αργότερα γράφτηκε ιστορία. Μπροστά σε 5000 ανθρώπους η AFC Γουίμπλεντον έδωσε το πρώτο της φιλικό παιχνίδι απέναντι στη Σάτον Γιουνάιτεντ. Και διασύρθηκε. Με 4-0. Ένα αποτέλεσμα απόλυτα λογικό για μια ομάδα που δεν είχε κλείσει ούτε μήνα, που είχε στο ρόστερ της παίκτες που δεν τους ήξερε κανείς (ούτε ο Κρις Στιούαρτ που είχε αναλάβει το ρόλο του προέδρου), που είχε στην επίθεση μια μυστηριώδη φιγούρα που όλοι αποκαλούσαν ‘Τρίγκερ’, ο οποίος δεν είχε δώσει ποτέ σε κανέναν τον αριθμό του τηλεφώνου του και για τον οποίο κανείς δεν ήξερε τι δουλειά κάνει – ούτε καν ο πατέρας του που στην παμπ έλεγε ότι νομίζει πως ο γιος του δουλεύει για ένα πρακτορείο που συνεργάζεται με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας.

Στο τέλος του αγώνα πάντως, δεν υπήρχε ούτε ένας στεναχωρημένος άνθρωπος στο γήπεδο. Το πρώτο βήμα είχε γίνει, οι οπαδοί είχαν δημιουργήσει κάτι δικό τους, κάτι που θύμιζε την παλιά Γουίμπλεντον περισσότερο από την ομάδα που είχε μετακομίσει στο Μίλτον Κέινς, κάτι που άξιζε πραγματικά την αγάπη και την αφοσίωση τους, κάτι που συσπείρωσε ξανά όλη την κοινότητα (το 2012 η ομάδα βραβεύτηκε από τον υπουργό αθλητισμού για τη συνεισφορά της στην τοπική κοινωνία και ειδικότερα στα παιδιά της περιοχής).

Η AFC Γουίμπλεντον ξεκίνησε τη δύσκολη πορεία της από τον πάτο του ερασιτεχνικού Αγγλικού ποδοσφαίρου, την 9η κατηγορία. Αλλά ποτέ δεν ήταν μόνη. Εκτός από τους οπαδούς της που γέμιζαν το γήπεδο ακόμα και σε κατηγορίες που οι αντίπαλες ομάδες μάζευαν 50-100 φιλάθλους, το παρών έδιναν και αρκετοί οπαδοί άλλων συλλόγων που ήθελαν να βοηθήσουν και να ενισχύσουν τη φιλόδοξη προσπάθεια. Έτσι, με σωστή διαχείριση και στηριζόμενη αποκλειστικά στα έσοδα από τα εισιτήρια, τις δωρεές και τις χορηγίες από εταιρείες που ήθελαν επίσης να ενισχύσουν το όλο εγχείρημα (μια εξ αυτών είναι και η Sports Interactive, δημιουργός του πολυαγαπημένου Football Manager, το οποίο και διαφημίζεται στις φανέλες της ομάδας), η ομάδα σκαρφάλωνε τις κατηγορίες με απίστευτη ταχύτητα.

wimb4-500x296.jpg

Οι 6 άνοδοι σε 13 σεζόν και το ρεκόρ συνεχόμενων αγώνων χωρίς ήττα για το αγγλικό ποδόσφαιρο (78 παιχνίδια!) είναι ενδεικτικά αυτής της ξέφρενης πορείας, η οποία το 2011 την έφερε για πρώτη φορά στις επαγγελματικές κατηγορίες. Το επόμενο μεγάλη βήμα έγινε πέρσι, με την άνοδο στη League One, μια επιτυχία που πανηγυρίστηκε διπλά καθώς την ίδια ακριβώς ώρα η ΜΚ Ντονς υποβιβαζόταν από την Τσάμπιονσιπ. Έτσι για πρώτη φορά οι δυο ‘απόγονοι’ της ιστορικής Γουίμπλεντον (οι οποίοι πάντως έχουν ήδη τεθεί αντιμέτωποι 3 φορές στο παρελθόν, σε παιχνίδια Κυπέλλων, με τους – αναμενόμενα ανώτερους – Ντονς του Μίλτον Κέινς να έχουν 2 νίκες και 1 ήττα) βρίσκονται στην ίδια κατηγορία.

Οι συγκινήσεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε γράφτηκε μια ακόμα χρυσή σελίδα στην σύντομη αλλά τόσο ξεχωριστή ιστορία της AFC Γουίμπλεντον. Η νίκη επί της Όξφορντ Γιουνάιτεντ ανέβασε την ομάδα στη 10η θέση με 16 βαθμούς, έναν βαθμό παραπάνω από την ΜΚ Ντονς! Ο οπαδικός ρομαντισμός πέτυχε μια φαινομενικά μικρή αλλά τεράστια σε επίπεδο συμβολισμού νίκη. Οι οπαδοί της Γουίμπλεντον κατάφεραν μόνοι τους μέσα σε μόλις 14 χρόνια να φτάσουν από τον πάτο και το απόλυτο μηδέν, ένα βαθμό πάνω από την “Franchise F.C.”, όπως χαρακτηριστικά αποκαλούν το δημιούργημα του ? ιτ Γουίνκελμαν, ενός ανθρώπου που – όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος – δεν είχε ιδέα από ποδόσφαιρο όταν μπλέχτηκε σ’όλη αυτή την ιστορία.

Φυσικά είναι πάρα πολύ νωρίς στη σεζόν για να κάνει κάποιος φιλόδοξα όνειρα για άνοδο στην Τσάμπιονσιπ. Αλλά αν υπάρχουν αυτή τη στιγμή κάποιοι στο αγγλικό ποδόσφαιρο που μπορούν να κάνουν άφοβα τρελά όνειρα είναι αυτοί οι άνθρωποι, που 14 χρόνια πριν έχασαν την ομάδα τους και παρ’όλα αυτά βρήκαν τη δύναμη και το κουράγιο να την ξαναφτιάξουν μόνοι τους από την αρχή.

  • Δικεφαλάκι 8
Link to comment
Share on other sites

"Ένας οπαδός της Γιουβέντους έκανε εχθές τον τραυματία και προσπάθησε να μπει στα επείγοντα του νοσοκομείου του Κροτόνε, που τυχαίνει να έχει τέλεια θέα στο γήπεδο". Η ιστορία επαναλαμβάνεται:

 

 

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ.....

 

 


 


serie-b-500x250.jpg


Λένε ότι η περιοχή της Καλαβρίας στη νότια Ιταλία είναι πανέμορφη και την ερωτεύεσαι. Ειδικά για τους Έλληνες, ο συγκεκριμένος τόπος έχει παραπάνω σημασία αφού υπάρχουν ακόμα κάποια ελληνόφωνα χωριά που μιλούν τα γκρεκάνικα που σιγά σιγά σβήνουν. Είναι όμως και μια περιοχή φτωχή, όπως γενικά ο Νότος της χώρας, ίσως μάλιστα ακόμα περισσότερο και από άλλες γειτονικές επαρχίες. Μια περιοχή που η Μαφία κανονίζει τα πάντα και ο κόσμος ζει σε άλλους ρυθμούς και υπό άλλες συνθήκες. Με την οικονομική κρίση, τα στατιστικά λένε ότι οι οικογένειες που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας τριπλασιάστηκαν, ενώ και το ποσοστό ανεργίας είναι τριπλάσιο από άλλες περιοχές του Βορρά. Ανάμεσα στις πόλεις της Καλαβρίας βρίσκεται και το Κροτόνε, ο αρχαίος Κρότων που ήταν αποικία των Αχαιών και η βικιπαίδεια μας ενημερώνει ότι είναι αδερφοποιημένο με τα δικά μας Γιαννιτσά. Είναι το μέρος που κατέληξε ο ? υθαγόρας όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει την Σάμο και είναι εξίσου φτωχό, αν όχι φτωχότερο από πόλεις όπως το Καταντζάρο και η Κοζέντσα.


Αν έχετε φάει κάποια στιγμή τυρί πεκορίνο, τότε είναι αρκετά πιθανό να προέρχεται από εκεί. Κατά τα άλλα δεν έχετε και πολλά να ξέρετε για το λιμάνι αυτό στην ανατολική ακτή. Α, ναι. Υπάρχει και η ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα.  Οι «καρχαρίες» ιδρύθηκαν το 1910 και πιστοί στην κατάσταση της Καλαβρίας πτώχευσαν δυο φορές, το 1979 και το 1991, για να υποβιβαστούν στα βάθη του ιταλικού ποδοσφαιρικού συστήματος. Την περασμένη ? αρασκευή, η πλατεία της πόλης είχε γεμίσει από κόσμο στημένο γύρω από γιγαντοοθόνες, ενώ κάθε παράθυρο είχε ντυθεί στα μπλε και κόκκινα. Από τον κόσμο αυτόν, έλειπαν περίπου 1200 τιφόζι που είχαν ταξιδέψει στην Μόντενα, σε ένα ταξίδι περίπου 10 ωρών και 1000 χιλιομέτρων. Θα το έλεγε κανείς μεγάλο κατόρθωμα, αν προηγουμένως μέσα στη χρονιά δεν είχαν ταξιδέψει περίπου 5000 οπαδοί της ομάδας τα περίπου 1200 χιλιόμετρα ως το Μιλάνο για έναν αγώνα του Κόπα Ιτάλια, στον οποίο τελικά η Κροτόνε αποκλείστηκε στην παράταση με 3-1. Μια πόλη της τάξεως του μεγέθους των Σερρών ή των Τρικάλων κατάφερε να έχει τόσο κόσμο να γράφει ατελείωτα χιλιόμετρα.


crotone-500x281.jpegΗ εκστρατεία στο Μιλάνο


Είχε φανεί και από εκείνο το ματς στο Σαν Σίρο, ότι η Κροτόνε μπορεί φέτος το κάτι παραπάνω στη Σέριε Β. ? αρά τα σεμνά και ταπεινά λόγια των ανθρώπων της ομάδας που δεν ήθελα να γρουσουζέψουν μια πορεία που έμοιαζε με όνειρο, όταν βρισκόταν σταθερά στις πρώτες θέσεις. Όνειρο για έναν σύλλογο που μέχρι το 2000 δεν είχε καν αγωνιστεί στη Σέριε Β, ενώ πριν ένα χρόνο εξασφάλιζε την παραμονή του σε αυτή μόλις στο τέλος. Μια ομάδα που το καλοκαίρι πίστευε ότι θα δώσει μάχη για τη σωτηρία, εξασφάλισε ήδη την άνοδό της και μπορεί να βγει και 1η στην κατηγορία καθώς απέχει 4 βαθμούς από τη δεύτερη Κάλιαρι, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος. Το κατάφερε έχοντας ένα ρόστερ που συνδυάζει εμπειρία, με μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες όπως ο τερματοφύλακας Κορντάζ και ο επιθετικός Ραφαέλε ? αλαντίνο, αλλά και νιάτα έχοντας αρκετούς δανεικούς παίκτες. Μεταξύ τους και το μεγάλο αστέρι της ομάδας ο Άντε Μπούντιμιρ που είναι δανεικός από την Ζανκτ ? άουλι. Χωρίς άγχος και με μοναδικό σκοπό να τα δίνουν όλα στο γήπεδο, κυνηγάνε κάθε φάση παίζοντας στο 3-4-3 του προπονητή Τζούριτς (παλιού παίκτη του συλλόγου).


Το πέναλτι του ? αλαντίνο έκανε το 1-1 στην Μόντενα και έδωσε και μαθηματικά την άνοδο. Στην πλατεία της πόλης τα καπνογόνα και τα βεγγαλικά έδιναν και έπαιρναν. Το περίπου 10.000 θέσεων Στάδιο Έντζιο Σίντα θα ζήσει μεγάλες στιγμές. Το ίδιο και το νοσοκομείο που βρίσκεται κολλημένο στο γήπεδο και επιτρέπει στους… λαθροθεατές να βλέπουν τον αγώνα. Τον Σεπτέμβριο του 2006, με τη Γιουβέντους να βρίσκεται στη Β’ Εθνική, η διοίκηση του νοσοκομείου ακύρωσε την ώρα επισκεπτηρίων για τους ασθενείς, με το φόβο ότι θα πήγαινε πολύς κόσμος ώστε να δει τζάμπα το ματς για το οποίο δεν είχε μείνει εισιτήριο, ενοχλώντας τους ασθενείς. Με δυο γκολ του Μποζίνοφ και ένα του… Μπουμσόνγκ, η Γιούβε πέρασε με 0-3. Η Κροτόνε υποβιβάστηκε στο τέλος της σεζόν στην τρίτη κατηγορία, οι μπιανκονέρι ανέβηκαν. Δέκα χρόνια αργότερα η Γιουβέντους είναι και πάλι κυρίαρχη στη χώρα, η Κροτόνε ανεβαίνει στην Α’ Εθνική και το νοσοκομείο μπορεί να ξανακλείσει τις πόρτες στα ματς με τους μεγάλους της Ιταλίας.


Αρκεί βέβαια το γήπεδο να πάρει το ΟΚ για την Α’ εθνική. Ένα απλό, φτωχικό στάδιο σε μια περιοχή που βλέπεις παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους, την άσφαλτο με λακκούβες, μαγαζιά με κατεβασμένα στόρια και τον κόσμο να χρειάζεται να δώσει περίπου 200€ για ένα διαρκείας. Ο ιδιοκτήτης Ραφαέλε Βρένα έχει πάντως μεγάλα όνειρα. Να μεγαλώσει λέει το γήπεδο και να το κάνει σαν αρχαίο ελληνικό αμφιθέατρο. Ανήκει σε μια οικογένεια με αρκετά χρήματα και με πολλές φήμες για σχέση με την Μαφία. Σαν να μην έφτανε αυτό, δηλώνει ότι έχει σχέση με τη διαχείριση αποβλήτων, θυμίζοντας όλο και περισσότερο τα στερεότυπα που μας δημιούργησε η τηλεοπτική σειρά των Σοπράνος. ? άντως έχει αθωωθεί ήδη μια φορά, αν και ο εισαγγελέας του Καταντζάρο εξακολουθεί να τον κυνηγάει. «Δεν θα είμαστε κομπάρσοι του χρόνου» δηλώνει ο Ραφαέλε, ένας ιδιοκτήτης πάντως που γενικά δεν βγάζει και πολλά λεφτά από την τσέπη για μεταγραφές, καθώς ψάχνει για ελεύθερους και δανεικούς. Θα είναι αρκετό αυτό για του χρόνου;


stadiocrotone-500x328.jpgΗ θέα από το νοσοκομείο


Είναι αναμφισβήτητα μια τεράστια επιτυχία αυτό που έχει καταφέρει η Κροτόνε. Οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους μια μικρή Λέστερ και όσο και να υπερβάλουν, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για εξαιρετικό κατόρθωμα. Έρχεται μάλιστα η επιτυχία της Κροτόνε να προστεθεί στην καταπληκτική φέτος Σασουόλο, αλλά και στην επική μάχη που δίνει η Κάρπι για να σωθεί. Από την άλλη όμως, είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη για το πόσο έχει πέσει το επίπεδο του ιταλικού ποδοσφαίρου, με ιστορικές ομάδες να κινούνται στην μετριότητα και ουσιαστικά μόνο τη Γιουβέντους να είναι ανταγωνιστική στο εξωτερικό. Αυτό φυσικά δεν χαλάει καθόλου το όμορφο παραμύθι της Κροτόνε και σίγουρα καθόλου τους Καλαβρέζους που ετοιμάζονται για καινούριες εκδρομές του χρόνου.


Edited by GIANNHS
  • Δικεφαλάκι 3
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

 

Μέρος 1

Το ποδόσφαιρο είναι όραση. Η είσοδος των ομάδων στο γήπεδο, η εικόνα της μπάλας να αναπαύεται στα δίχτυα, οι κιτρινόμαυρες (ή οτιδήποτε άλλο υποστηρίζει ο καθένας) φανέλες να μπαίνουν στο γήπεδο, το πράσινο του χορταριού που αντικρίζεις μόλις  μπεις, τα πολύχρωμα κασκόλ και τα κρεμασμένα πανό. Τι γίνεται όμως όταν δεν μπορείς να το βιώσεις; Όπως αυτός ο τυφλός οπαδός της Σαν Λορένσο στο ιστορικό 3-2 της ομάδας του Μποέδο επί της Νιούελ΄ς. Βρίσκεται στο γήπεδο και δεν μπορεί να δει τίποτα. Ακούει όμως και νιώθει, καταλαβαίνει από τους γύρω του. Ο ήχος ή η έλλειψη αυτού έχει τον δικό του κώδικα. Αν παίζει καλά η ομάδα, πού βρίσκεται η μπάλα, τι γίνεται στο γήπεδο. Μια έκτη ποδοσφαιρική αίσθηση. Και το ραδιοφωνάκι στο αυτί για να μαθαίνει τις λεπτομέρειες. Και όταν μπαίνει το ιστορικό γκολ, είναι έτοιμος να πανηγυρίσει αγκαλιασμένος με τους γύρω του. Γιατί τότε δεν υπάρχει όραση πλέον, υπάρχει έκρηξη σεροτονίνης, υπάρχει επαφή, αγκαλιά, χάι φάιβ. Υπάρχει το χαμόγελο και το δάκρυ.

 

 

Μέρος 2

Κι ο ήχος γίνεται μουσική. Η μουσική εμπνέεται από το ποδόσφαιρο και το αντίστροφο. Οι Creedence Clearwater Revival δεν έχουν δώσει μόνο το όνομά τους σε ποδοσφαιριστές. Έχουν δώσει και την μουσική τους. Το Have You Ever Seen The Rain έχει γίνει σύνθημα των οπαδών της Ατλέτικο Μινέιρο και το Bad Moon Rising έχει γίνει ένας από τους αγαπημένους ρυθμούς για συνθήματα στην Αργεντινή. Τόσο οι οπαδοί της Ρίβερ, όσο και της Μπόκα το έχουν… διασκευάσει. Αλλά η καλύτερη εκτέλεση είναι στο Νουέβο Γκασόμετρο από τους οπαδούς της Σαν Λορένσο και πάλι, μετά από μια ήττα από την Ιντεπεντιέντε. Δεν φεύγουν, μένουν εκεί και τραγουδούν. Το τι βλέπουν δεν έχει πια σημασία. Σημασία έχει η φωνή και το τραγούδι.

Είμαι από τη γειτονιά του Μποέδο
Τη γειτονιά της μούργκα (σ.Σ. είδος χορού) και του καρναβαλιού
Σου ορκίζομαι ότι στις δύσκολες στιγμές,
πάντα θα σε ακολουθώ

 

Edited by GIANNHS
  • Δικεφαλάκι 1
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

luzira-500x244.jpg

Λογικά δεν το ξέρετε αλλά το 2016 η Λίβερπουλ κατέκτησε τον τίτλο. Για να καταφέρει να σηκώσει την κούπα, στον τελικό επικράτησε της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 1-0. Το μοναδικό γκολ πέτυχε ο φονιάς Μπένον Λουγίμα, ο οποίος στον ημιτελικό είχε κάνει χατ-τρικ, παρά το γεγονός ότι παίζει ξυπόλητος (όπως ακριβώς κάποιοι συμπατριώτες του αρκετές δεκαετίες πριν). Η λέξη φονιάς στην προηγούμενη πρόταση δεν είναι κάποια κλασική δημοσιογραφική μεταφορά, που συνοδεύει συνήθως τους γκολτζήδες. Ο Μπένον εκτίει στη Λουζίρα ποινή φυλάκισης 10 χρόνων, για ανθρωποκτονία εξ αμελείας.

Η φυλακή Λουζίρα βρίσκεται στην πρωτεύουσα Καμπάλα και είναι η μόνη φυλακή υψίστης ασφαλείας που έχει η Ουγκάντα. Μέσα σ’αυτήν μπορεί κανείς να βρει όλων των ειδών τα «λουλούδια» της χώρας. Από δολοφόνους, βιαστές και απαγωγείς, μέχρι αθώους ανθρώπους που έχουν συλληφθεί αλλά δεν έχουν καταδικαστεί και απλά περιμένουν τη δίκη τους, η οποία αρκετές φορές καθυστερεί να γίνει ακόμα και μερικά χρόνια.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Λουζίρα εντοπίζεται στους… αριθμούς. Το κτίριο σχεδιάστηκε για να φιλοξενήσει 500 κρατούμενους αλλά οι τελευταίες καταμετρήσεις βγάζουν πως οι έγκλειστοι είναι περίπου 3500! Αν σ’αυτό προστεθεί και το γεγονός ότι για τη φύλαξη τους υπάρχουν μόλις 100 δεσμοφύλακες, καταλαβαίνει κανείς ότι η ισορροπία εντός της φυλακής κρέμεται συνεχώς από μια κλωστή. Το 1993 οι φυλακισμένοι ξεσηκώθηκαν και η κατάσταση ξέφυγε τόσο που αναγκάστηκε να επέμβει ο στρατός, μια εξέγερση που άφησε πίσω της 2 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.

Το 1999 όμως όλα άλλαξαν, όταν ανέλαβε επίτροπος της Υπηρεσίας Φυλακών ο Τζόζεφ Ετίμα, που εξ αρχής δοκίμασε μια νέα, πιο προοδευτική, προσέγγιση στο θέμα. Η φυλακή άνοιξε τις πόρτες της στον έξω κόσμο, επιτρέποντας σε διάφορες οργανώσεις και ιδρύματα (ανάμεσα τους ο ‘Ερυθρός Σταυρός’, η εκκλησία και πανεπιστήμια) να εμπλακούν στη φροντίδα των φυλακισμένων. Η αλλαγή ήταν θεαματική. Από επίκεντρο ταραχών η Λουζίρα έγινε μια από τις πιο προοδευτικές φυλακές της Αφρικής, με καθημερινά σχολεία που προσφέρουν σε όλους τους κρατούμενους από βασική εκπαίδευση και εργαστηριακά μαθήματα (ραπτική και ξυλουργική) μέχρι και πτυχίο, σε συνεργασία με τα τοπικά πανεπιστήμια. Κάπως έτσι, το ποσοστό υποτροπής των ανθρώπων που αποφυλακίζονται από εκεί είναι ένα από τα χαμηλότερα στον κόσμο.

luzira4-500x300.jpg

Ανάμεσα στις διάφορες καθημερινές δραστηριότητες των φυλακισμένων (που ουσιαστικά λειτουργούν τη φυλακή μόνοι τους, σαν ένα μικρό χωριό, έχοντας οργανώσει ένα ολόκληρο δίκτυο παραγωγής και διανομής του φαγητού και των ειδών πρώτης ανάγκης), υπάρχει μια που ξεχωρίζει: το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Η ύπαρξη ενός τόσο οργανωμένου και πειθαρχημένου πρωταθλήματος μέσα σε μια φυλακή τέτοιου είδους είναι τόσο εντυπωσιακή που τα τελευταία χρόνια δημοσιογράφοι από διάφορα μέρη του κόσμου έχουν επισκεφτεί τη Λουζίρα, απλά και μόνο για να μελετήσουν αυτό το ιδιαίτερο εγχείρημα.

Όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες φυλακές του κόσμου, οι φυλακισμένοι έπαιζαν μπάλα στην αυλή εδώ και δεκαετίες. Η μεγάλη αλλαγή ήρθε όμως το 2003, όταν δημιουργήθηκε η UPSA, δηλαδή η Ομοσπονδία ? οδοσφαίρου της φυλακής! Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα ωραία. Δουλειά των μελών της UPSA (τα οποία βγαίνουν με εκλογές κάθε χρόνο και πρόεδρος τους αυτή την εποχή είναι ένας πρώην αστυνομικός που είναι μέσα για ανθρωποκτονία) είναι η οργάνωση και επίβλεψη του πρωταθλήματος, ο ορισμός διαιτητών, ο έλεγχος για την τήρηση των κανονισμών (υπάρχει ένα 30σελιδο τετράδιο στο οποίο είναι καθαρογραμμένοι) και η εύρεση εξωτερικών χορηγών που παρέχουν τα τρόπαια, τις μπάλες και ό,τι άλλο χρειάζεται ένα σωστό τουρνουά.

 

Αυτή τη στιγμή στη Λουζίρα υπάρχουν 10 επίσημα καταγεγραμμένες ομάδες, κάθε μια με τους οπαδούς της, με το καταστατικό της, τον πρόεδρο, τον προπονητή, έναν γραμματέα, ένα λογιστή και ένα ρόστερ που απαρτίζεται από 16 έως 25 παίκτες. Βλέποντας κανείς τα ονόματα τους (Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Τσέλσι, Άστον Βίλα, Έβερτον, Νιούκαστλ, Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους και Αμβούργο) αντιλαμβάνεται κανείς πόσο αγαπάνε οι Αφρικανοί το αγγλικό ποδόσφαιρο, που μπήκε στα σπίτια τους χάρη στη δορυφορική τηλεόραση στις αρχές των 00s.

Σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Γκόλντμπαλτ, της Γκάρντιαν, που επισκέφτηκε τη φυλακή πριν τρία χρόνια, 9 στους 10 φυλακισμένους υποστηρίζουν μια ομάδα της ? ρέμιερ Λιγκ, ενώ σχεδόν όλοι οι φρουροί είναι οπαδοί της Άρσεναλ (λογική απόρροια της επιτυχίας της ομάδας των «Invincibles» που είχε φτιάξει ο Βενγκέρ την προηγούμενη δεκαετία). Όπως θυμάται ο δημοσιογράφος: «Όσο ήμουν εκεί, κάθε μέρα με ακολουθούσε ένας νεαρός κρατούμενος με παρατσούκλι ‘Λευκός Άγγελος’, που ήθελε συνέχεια να συζητήσουμε τα τελευταία νέα της Άρσεναλ και της Τότεναμ, κάνοντας ερωτήσεις όπως: ‘? ιστεύεις ότι η μεταγραφή του Σολδάδο ήταν πεταμένα λεφτά;'»

luzira2-500x333.jpg

Η ιστορία και τα χαρακτηριστικά κάθε ομάδας παρουσιάζουν κι αυτά ενδιαφέρον. Η Λίβερπουλ, που είναι η πιο παλιά ομάδα στη φυλακή, δημιουργήθηκε κάπου στο 2000 από μια παρέα πρώην στρατιωτικών που το είχαν γυρίσει σε ένοπλες ληστείες. Χάρη στα λάφυρα που είχαν μαζέψει από αυτές, είχαν τη δυνατότητα εξ αρχής να αγοράζουν τους καλύτερους παίκτες, κάνοντας τους ‘κόκκινους’ μια από τις πιο δυνατές ομάδες της Λουζίρα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απ’την άλλη, ξεκίνησε ως ομάδα των περιθωριοποιημένων κρατούμενων, που συνήθως προέρχονταν από αγροτικές περιοχές.

Η Άστον Βίλα ξεκίνησε ως «Kitchen FC» (προφανώς γιατί ήταν η ομάδα των κρατούμενων που εργαζόταν στην κουζίνα της φυλακής), μετονομάστηκε σύντομα σε «Γερμανία» και τελικά κατέληξε στο σημερινό της όνομα όταν οι άνθρωποι της ανακάλυψαν ότι ελάχιστοι συμπαθούσαν τους Γερμανούς. Το Αμβούργο ξεκίνησε με το όνομα «Police FC», από κρατούμενους που ήταν πρώην αστυνομικοί, μετά έγινε Λιντς και όταν η ιστορική ομάδα πήρε την κάτω βόλτα και εξαφανίστηκε από την ? ρέμιερ Λιγκ και τις τηλεοράσεις των κατοίκων της Ουγκάντα, απέκτησε το σημερινό της όνομα – αν και κάποιοι ρομαντικοί οπαδοί της εξακολουθούν να την αποκαλούν Λιντς. Οι άτυπες συνεργασίες μεταξύ των ομάδων δεν λείπουν κι έτσι το Αμβούργο θεωρείται «feeder club» της Γιουνάιτεντ και η Νιούκαστλ συνηθίζει να τροφοδοτεί με ταλέντα τη Λίβερπουλ.

luzira3-500x282.jpg

Οι αντίπαλοι του τελικού του 2016, Λίβερπουλ και Γιουνάιτεντ, είναι κι αυτοί με τους περισσότερους οπαδούς. Και όπως συμβαίνει και στο κανονικό ποδόσφαιρο, οι οπαδοί είναι σημαντικοί και στη φυλακή. Εκτός από την αναμενόμενη υποστήριξη την ώρα των αγώνων, οι οπαδοί-κρατούμενοι προσφέρουν στην ομάδα με διάφορους τρόπους: Επιδιορθώνουν τα παπούτσια, βοηθάνε τους τραυματίες, φροντίζουν τις στολές και, το πιο σημαντικό όλων, χαρίζουν υλικά αγαθά και τρόφιμα στην ομάδα την περίοδο των μεταγραφών (το πρωτάθλημα είναι τόσο οργανωμένο που, όπως ακριβώς και η ΦΙΦΑ, έχει δυο περιόδους μεταγραφών) για να μπορέσει να προσελκύσει τους καλούς παίκτες.

Όπως καταλάβατε, λεφτά δεν υπάρχουν στο πρωτάθλημα αυτό. Οι παίκτες συνήθως δελεάζονται με εξτρά τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης ή άλλα αντικείμενα που μπορεί να τους φανούν χρήσιμα σε μια φυλακή και η UPSA είναι υπεύθυνη για τον έλεγχο των μεταγραφών, ώστε να μην υπάρχουν εκβιασμοί και προτάσεις κάτω από το τραπέζι. Η ομάδα που κατακτάει τον τίτλο, εκτός από μια μικρή συμβολική κούπα, κερδίζει και πολύτιμα αγαθά για τα μέλη της: Από σαπούνια, οδοντόβουρτσες, ζάχαρη, ρύζι και τετράδια μέχρι μια ζωντανή κατσίκα!

luzira6-500x333.jpg

Αν κάποιος δεν έχει εντυπωσιαστεί ήδη με όλη αυτή την περιγραφή, μπορεί να αναζητήσει και το 25λεπτο ντοκιμαντέρ του Vice (για την ώρα υπάρχει στο youtube αλλά σε χάλια ποιότητα), που είναι γεμάτο με ωραία πλάνα από τους ημιτελικούς και τον τελικό του 2016, πλάνα που τα βλέπεις και πιάνεις συνέχεια τον εαυτό σου να αναρωτιέται «δεν μπορεί να υπάρχει αυτό το πρωτάθλημα σε αυτό το μέρος».

Βλέποντας εικόνες από τα παιχνίδια μπορεί κάποιος να επιβεβαιώσει και την διαπίστωση των δημοσιογράφων που επισκέφτηκαν τη φυλακή, ότι το επίπεδο αρκετών παικτών είναι αναπάντεχα υψηλό, δεδομένων πάντα των συνθηκών. Επίσης, εντύπωση προκαλεί η έλλειψη εντάσεων και λογομαχιών, είτε μέσα στο γήπεδο, είτε γύρω απ’αυτό, κάτι που δεν περιμένεις να δεις σε ένα μέρος όπου συνωστίζονται εκατοντάδες εγκληματίες, αρκετοί εκ των οποίων βρίσκονται εκεί για φόνο. Ο σεβασμός για το παιχνίδι είναι τόσο μεγάλος που η συμπεριφορά όλων είναι άψογη. Για την ακρίβεια, είναι τόσο υποδειγματική που ακόμα και οι ελάχιστοι φύλακες την ώρα των αγώνων αφοσιώνονται στο ματς. Εντός των τεσσάρων γραμμών, η κόκκινη κάρτα τιμωρείται με 2 μήνες εκτός αγώνων, μια τιμωρία που κανένας δεν θέλει να υποστεί.

Το μικρό ντοκιμαντέρ κλείνει με μια εκπληκτική σκηνή που οι παίκτες και οι οπαδοί της νικήτριας Λίβερπουλ χοροπηδάνε και χορεύουν ευτυχισμένοι μέσα στις λάσπες, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση του τίτλου υπό καταρρακτώδη βροχή, υπενθυμίζοντας μας για πολλοστή φορά πως όσο κι αν έχει εξελιχθεί και μεταλλαχθεί με τα χρόνια, το ποδόσφαιρο παραμένει ένα όμορφο και απλό παιχνίδι που σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα σου και την τραγική πραγματικότητα. Ακόμα κι αν είσαι έγκλειστος σε μια άθλια φυλακή κάπου στην ανατολική Αφρική.

Edited by GIANNHS
  • Δικεφαλάκι 2
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Στην Ισπανία, στο πρωτάθλημα της κατηγορίας κάτω των 13 ετών, ο ερασιτεχνικός σύλλογος AEL Lleida κατέκτησε τον τίτλο, αφού σε ολόκληρη τη σεζόν έχασε μόλις ένα από τα 22 παιχνίδια του πρωταθλήματος.

Βασική σημείωση: Η AEM Lleida κέρδισε το πρωτάθλημα των αγοριών, ενώ αποτελείται μόνο από κορίτσια.

Πριν από μια δεκαετία περίπου, η AEM Lleida αποφάσισε να εστιάσει στις ακαδημίες κοριτσιών. Το 2014, μετά από ακόμη μία σεζόν όπου η ομάδα κυριάρχησε στο αντίστοιχο πρωτάθλημα, αποφάσισε να εγγράψει μια από τις ομάδες της στο πρωτάθλημα των αγοριών. Σημειώνεται πως η συμμετοχή μικτών ομάδων στα παιδικά πρωταθλήματα επιτρέπεται στην Ισπανία μέχρι την ηλικία των 14 ετών.

«Ορισμένοι γονείς μας αποκάλεσαν τρελούς όταν βάλαμε την ομάδα στο πρωτάθλημα των αγοριών» ανέφερε στους New York Times, ο πρόεδρος της ομάδας Sergio González. «Αν κάτι πήγαινε στραβά, θα θεωρούμασταν υπεύθυνοι για την ταπείνωση των κοριτσιών», πρόσθεσε.

«Για να πιέσουμε περισσότερο τα κορίτσια, πιστεύαμε ότι έπρεπε να παίξουν εναντίον αγοριών γιατί αν θέλεις να προοδεύσεις χρειάζεσαι δυνατούς αντιπάλους» δήλωσε με τη σειρά του ο τεχνικός διευθυντής του συλλόγου José María Salmerón.

Η μετάβαση δεν ήταν εύκολη. Την πρώτη τους χρονιά, τα κορίτσια της Lleida τερμάτισαν στην 12η θέση σε ένα πρωτάθλημα 18 ομάδων.

Σιγά σιγά, όμως, η ομάδα άρχισε να βελτιώνεται και να κερδίζει τις ομάδες των αγοριών, αλλά η πρόοδός της προκάλεσε και αντιδράσεις.

«Ήταν περισσότερο πρόβλημα για τους γονείς απ' ότι για τα παιδιά» δήλωσε στους New York Times, ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας José María Salmerón. «Είναι παράξενο, αλλά τα περισσότερα macho σχόλια και οι προσβολές προήλθαν από τις μητέρες των αγοριών που συναγωνιζόμαστε».

Όπως σημειώνει, μάλιστα, η αμερικανική εφημερίδα ορισμένοι από τους διαιτητές αποκαλούσαν τα κορίτσια χαϊδευτικά «πριγκίπισσες».

Στον τελευταίο τους εντός έδρας αγώνα, η AEM Lleida επικράτησε της δυσκολότερης αντιπάλου της, της ομάδας αγοριών της La Noguera.

Μετά το τέλος της αναμέτρησης, τα κορίτσια γιόρτασαν με την ψυχή τους την κατάκτηση του πρωταθλήματος πετώντας στον αέρα τον προπονητή της ομάδας, Daniel Rodrigo, τραγουδώντας το γνωστό «We are the Champions» των Queen.

Τα αγόρια της La Noguera έδειχναν ενοχλημένα από την ήττα, αλλά γρήγορα άρχισαν να αποδίδουν τα εύσημα στην αντίπαλη ομάδα. 

«Είναι άσχημο να χάνεις από τα κορίτσια» ομολόγησε ένας από τους παίχτες της, ο Oriol Marchal. «Αλλά αυτές εδώ είναι πολύ καλές».

 

 

  • Δικεφαλάκι 3
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

ενα απο τα καλυτερα και πιο δυνατα κειμενακια που εχω διαβασει ..... αξιζει να το διαβασετε ολο......

 

#its father day

 

 

Οι σχέσεις μεταξύ πατεράδων και γιων είναι περίεργη υπόθεση. Καθώς απουσιάζει το πλεονέκτημα του μητρικού ενστίκτου, συχνά απαιτείται επιπλέον προσπάθεια. Αυτή την εποχή το ονομάζουμε «δέσιμο». Οι «σύγχρονοι άντρες» είναι ικανοί να διαβάσουν όλα τα άρθρα στα περιοδικά και να παρακολουθήσουν όλα τα προγράμματα στην τηλεόραση για να εξασφαλίσουν την καλή τους σχέση με τον γιο και διάδοχό τους. Τι κάνεις, όμως, όταν ανήκεις στους άντρες της παλιάς σχολής, αυτούς που το ’70 εργάζονταν δώδεκα ώρες την μέρα και ανακάλυψαν ότι οι απαιτήσεις ενός παιδιού είναι πολύ περισσότερες από όσες περίμενες;

Ήμουν ένας διάολος όταν ήμουν μικρός. Ο πατέρας μου ανήκε σε μια γενιά που απλά έκανε ό,τι τους έλεγαν οι γονείς τους, και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ήμουν τόσο μεγάλος μπελάς. Όταν μπήκα στην εφηβεία, η σχέση μας τράβηξε τα πάνδεινα. Διαφωνούσαμε και καβγαδίζαμε για τα πάντα. Ήταν κάτι που πάντα στεναχωρούσε πολύ την μητέρα μου. Απλά δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας. Δεν υπήρχε κανένα κοινό έδαφος. Οι συζητήσεις ήταν πάντα επίφοβες και ο επόμενος τσακωμός δεν ήταν ποτέ μακριά. Ήταν κάτι περισσότερο από προβλήματα στην ανατροφή του γιου από τον πατέρα, υπήρχαν στιγμές που δείχναμε να αγανακτούμε ο ένας με την παρουσία του άλλου.

 

Υπήρχε, ωστόσο, ένα πράγμα που είχαμε κοινό.
Μια φθινοπωρινή μέρα του 1979, ο πατέρας μου ετοιμαζόταν να φύγει από το διαμέρισμά μας στο Μπάλαμ, για να πάει να παρακολουθήσει την Μίλγουολ. Σε μια προσπάθεια να ανακουφίσει την μητέρα μου από το βάρος της ψυχαγωγίας μου όσο αυτός θα έλειπε, αποφάσισε (αν και δεν το θεωρούσε καλή ιδέα) να με πάρει μαζί. Ήταν σίγουρος ότι η ιδέα θα αποδεικνυόταν καταστροφική. Θα βαριόμουν, θα του άρχιζα τις γκρίνιες και θα αναγκαζόταν να με γυρίσει σπίτι νωρίτερα. Τουλάχιστον, όμως, θα είχε προσπαθήσει.
Σάββατο 1η Σεπτεμβρίου 1979, εντός έδρας ματς με την Κάρλαϊλ Γιουνάιτεντ. Μια θέση στην κεντρική κερκίδα, αφού με σήκωσε αγκαλιά για να περάσω τζάμπα από τα τουρνικέ. Η μυρωδιά του τσιγάρου. Ο θόρυβος. Ο χαλασμός όταν σκοράραμε. Όλα αυτά τα κουβαλάω ακόμα μαζί μου. Μια νίκη 1-0, ευγενική χορηγία του δεκαεφτάχρονου Κέβιν Ο’ Κάλαχαν. Ένα γυαλιστερό πράσινο πρόγραμμα, που δεν άφησα από τα χέρια μου όλο το σαββατοκύριακο. Η μέρα αποδείχτηκε επιτυχής και ο πατέρας μου ένιωσε περήφανος για τον εαυτό του που μύησε τον μονάκριβό του γιο στην οικογενειακή παράδοση: να είμαστε οπαδοί των Λιονταριών.
7wind0002.jpgΓίναμε θαμώνες του πετάλου Cold Blow Lane. Απολάμβανε να μου διηγείται ιστορίες παλιότερων θρύλων, παικτών και προπονητών: Χιούιτ, Χάρλεϊ, Μπίλι Γκρέι, Μπάριτζ, Φέντον, Τζούλιανς, Μπίλι Νιλ, Έιμον Ντάνφι. Το ματς του ’59 που το έσκασε από το σπίτι, η στεναχώρια που δεν προβιβάστηκαν το ’72, ενώ σε λίγες εβδομάδες θα γεννιόμουν. Δεν χόρταινε να μου δίνει πληροφορίες. Ήμουν γεμάτος απορίες και λάτρευε να μου μεταλαμπαδεύει την γνώση. Κουνούσε το κεφάλι του και χαμογελούσε με περηφάνια, εκστασιασμένος με τον ενθουσιασμό μου να ακολουθήσω τα οπαδικά του μονοπάτια. Είχαμε κάτι τώρα, κάτι το ιδιαίτερο. Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω ακριβώς, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από ένα κοινό ενδιαφέρον πατέρα και γιου για το ποδόσφαιρο.

Η ομάδα δεν σημείωνε και πολλές επιτυχίες τα χρόνια που την υποστηρίζαμε. Οι εποχές Πέτσεϊ και Άντερσον σήμαιναν ότι οι κερκίδες ήταν μοναχικές μερικές φορές και λίγα είναι τα ματς που σου έμεναν στην μνήμη. Για μένα, οι επιδόσεις στο γήπεδο ήταν δευτερεύουσας σημασίας. Μου άρεσε πάρα πολύ να στέκομαι με τα άλλα παιδιά στο μπροστινό μέρος της Cold Blow Lane, περιμένοντας απελπισμένα να πάρουμε αυτόγραφα. Ακόμα και αν ήταν μόνο από τους Μπόμπι Σίντον, Νίκι Τσάτερτον ή τον Άντι Μάσεϊ.
Στην ηλικία των οκτώ και των εννιά, οι περίπλοκοι πίνακες του πρωταθλήματος, των προβιβασμών και των υποβιβασμών ήταν λίγο ακαταλαβίστικοι για μένα. Γνώριζα ότι παίζαμε στην γ’ κατηγορία- και ότι υπήρχαν μόνο τέσσερις, άρα δεν είχαμε και πολλές προσδοκίες, καθώς οι ήττες ήταν πιο συνηθισμένες από τις νίκες- και πάνω-κάτω αυτό ήταν όλο.
trophy-celebration.jpgΘυμάμαι, ωστόσο, τον ενθουσιασμό με τον οποίο ξεκίνησε η σεζόν 1982- 83, όταν ο Πήτερ Άντερσον έκανε πολλές μεταγραφές, σε μια προσπάθεια να προβιβαστεί η ομάδα. Πήραμε τις θέσεις μας στο πρώτο ματς της σεζόν του αγγλικού πρωταθλήματος, ενάντια στην Κάρντιφ, περιμένοντας να ξεκινήσει μια σπάνια, ένδοξη σεζόν. Χάσαμε 4-0, μια απλή εισαγωγή του τι θα ακολουθούσε εκείνη την σεζόν. Ήμουν εμβρόνητος. Ο μπαμπάς απλά σήκωσε τους ώμους. «Αυτή είναι η Μίλγουολ», είπε γελώντας. Το είχε δει να συμβαίνει εκατοντάδες φορές.

Θυμάμαι επίσης, αργότερα εκείνη την σεζόν, τον ενθουσιασμό του πατέρα μου όταν πήραμε τον Τζορτζ Γκράχαμ ως τεχνικό. Το όνομα δεν σήμαινε τίποτα για μένα, αλλά ο πατέρας μου ήταν άκρως εντυπωσιασμένος, και σίγουρος ότι η επιτυχία θα ερχόταν τώρα. Εκείνη την σεζόν, πήρα μια πρώτη γεύση από δράμα ως οπαδός των Λιονταριών, καθώς παλεύαμε να μην υποβιβαστούμε, κι εγώ άρχισα να μελετάω τους πίνακες του πρωταθλήματος και τις προβλέψεις για τα επόμενα ματς. Για πρώτη φορά, έκατσα πιο ψηλά στην κερκίδα, ενώνοντας την φωνή μου με την βοή των Λιονταριών, δίπλα στον μπαμπά. Στο πανδαιμόνιο που ακολούθησε το 1-0 εις βάρος της Μπρέντφορντ, πήρα την πρώτη πραγματική γεύση του τι ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ η Μίλγουολ. Και το γεγονός ότι το μοιράστηκα αυτό με τον πατέρα μου το έκανε ακόμα περισσότερο ιδιαίτερο.

Τα εκτός έδρας παιχνίδια τα παρακολουθούσαμε από το σπίτι από τον σταθμό LBC στο ραδιοφωνάκι του, και η νίκη υπέρ της Τσέστερφιλντ που μας ξενύχτησε μετά από μερικές εβδομάδες, μας βρήκε να χορεύουμε εκστασιασμένοι στο δωμάτιο, με την μητέρα μου να μας κοιτάει και να αναρωτιέται τι συμβαίνει.
Ο προβιβασμός μας μετά από δύο χρόνια μας έμεινε αξέχαστος. Είχαμε πλέον μεταφερθεί στην πλάγια κερκίδα, αφού τον έπρηξα ότι εκεί βλέπαμε καλύτερα και τα δύο τέρματα. Ο πατέρας μου εγκατέλειψε με χαρά την μακρόχρονη συνήθειά του να κάθεται πίσω από το τέρμα στην Cold Blow Lane, για να μου κάνει το χατίρι. Τα λεφτά που πήρα για τα δέκατα τρίτα γενέθλιά μου τα ξόδεψα σε εισιτήριο διαρκείας για την σεζόν 1985-86- και τις 32 λίρες! Πλέον ανυπομονούσα να πάμε και σε εκτός έδρας παιχνίδια, αλλά ο μπαμπάς δεν ήταν και τόσο πρόθυμος να ταξιδεύει και τα Σάββατα, μετά την ταλαιπωρία όλης της εβδομάδας. Θεωρούσε ότι είναι άδικο να κάνει την μαμά μου χήρα της Μίλγουολ- πράγμα που ήταν προς τιμήν του- και επέμενε πως θα πηγαίναμε μόνο στα εντός έδρας, εκτός αν επρόκειτο για κάποιον πολύ σημαντικό αγώνα. Έπειτα από πολύ πιλάτεμα, συμφώνησε να πάω μόνος μου στο εκτός έδρας με την Φούλαμ, την Κυριακή του Πάσχα το 1986. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν έφτασα στον σταθμό Βικτόρια μετά την νίκη μας με 2-1, ήταν να βρω έναν τηλεφωνικό θάλαμο και να του τα πω όλα. Αυτό που αμέλησα να του πω ήταν ότι, σε ένα ξέσπασμα οργής λόγω της ισοφάρισης της Φούλαμ στο τελευταίο λεπτό, όρμησα έξω από το γήπεδο- μόνο και μόνο για να χάσω το νικητήριο γκολ των Λιονταριών στην παράταση. Ήταν ένα λάθος που δεν θα επαναλάβω ποτέ.
squad8485.jpgΈθεσα στον εαυτό μου την πρόκληση να τον κάνω να έρθει στις μετακινήσεις, και τον κατάφερα να με συνοδεύσει στο ματς με την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ το 1987. Ο μόνος λόγος που με είχαν αφήσει να πάω τόσο μακριά, ήταν επειδή θα ερχόταν μαζί και ένας «φίλος». Αυτός ο φίλος με «απογοήτευσε την τελευταία στιγμή» και ο μπαμπάς ένιωσε υποχρεωμένος να με συνοδεύσει. Ήταν πολύ κρυωμένος και πέρασε το παγωμένο τρίωρο ταξίδι με το τρένο μέχρι το Σέφιλντ ρίχνοντάς μου άγριες ματιές και κουνώντας το κεφάλι αηδιασμένος. Δεν υπήρχε θέρμανση, δεν υπήρχαν αναψυκτικά. Αυτό σήμαινε να ταξιδεύεις αλά Μίλγουολ. Κερδίσαμε το ματς με ένα γκολ του τελευταίου λεπτού από τον Ο’ Κάλαχαν, και μιλούσε για αυτό το ταξίδι για χρόνια, παραδεχόμενος τον ενθουσιασμό του που τελικά τον είχα καταφέρει. Ένιωθα ωραία. Ο μπαμπάς είχε πάει εμένα στο γήπεδο, και τώρα εγώ του ανταπέδιδα την χάρη.

Όσο και να προσπάθησα, δεν μπόρεσα να τον πείσω να με ακολουθήσει στο μακρινό ταξίδι με το λεωφορείο για το Χαλ, για να δει την ομάδα να εξασφαλίζει τον προβιβασμό για πρώτη φορά, στο τέλος εκείνης της σεζόν. Τον ικέτεψα να μοιραστεί την σπουδαιότερη στιγμή της ομάδας μας μαζί μου, αλλά «δεν μπορούσε να αφήσει την μαμά μόνη της ενώ ήταν και Δευτέρα, και αργία»- ή να ρισκάρει να το ξενυχτήσει, ενώ δούλευε την επόμενη μέρα.
Και πάλι, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να μοιραστώ την εμπειρία μαζί του από κάποιον τηλεφωνικό θάλαμο, όταν σταματήσαμε σε έναν χώρο στάθμευσης στον γυρισμό. Έφτασα σπίτι τα ξημερώματα, και μπήκα στα κλεφτά προσπαθώντας να μην κάνω θόρυβο, μόνο και μόνο για να με υποδεχτεί ο πατέρας μου με τις πυτζάμες του. Είχε μείνει ξύπνιος και με περίμενε, μην μπορώντας να κοιμηθεί («σαν αναθεματισμένο μεγάλο παιδί», θυμάται η μητέρα μου) και πανηγυρίσαμε χορεύοντας σε όλο το σπίτι.

Συχνά τον ρωτούσα για τον προβιβασμό της Μίλγουολ στην α’ κατηγορία. Αυτός αναφερόταν ξανά στο 1972, όταν έχασαν στο τσακ τον προβιβασμό, και ένιωθε ότι είμαστε καταραμένοι να μην ζήσουμε ποτέ την α’ κατηγορία. Εγώ ήμουν λιγότερο απαισιόδοξος και ανυπομονούσα για τις μέρες που θα βλέπαμε την ομάδα μας να παίζει ενάντια στην Άρσεναλ και την Λίβερπουλ.
Πότε θεωρούσε ότι θα συμβεί αυτό; Τον ρωτούσα μετά από κάθε πολλά υποσχόμενη νίκη. Για μένα ήταν απλά ζήτημα χρόνου να έρθει «η σειρά μας».
«Για όσο είμαι ζωντανός, δεν το βλέπω», διακήρυσσε επίσημα.
Η απάντηση αυτή με είχε γεμίσει θλίψη. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα την ζωή χωρίς τον πατέρα μου. Παρά τις διαφορές μας, είχαμε βρει ανεκτίμητο κοινό έδαφος, και μέσω της Μίλγουολ δεν ήμαστε απλά πατέρας και γιος. Ήμασταν τα καλύτερα φιλαράκια.

Στα δεκάξι μου στεκόμασταν στο γήπεδο The Den όπου η Μίλγουολ έπαιζε για την α’ κατηγορία. Μου άρεσε να του θυμίζω συνέχεια την απαισιόδοξη πρόβλεψή και πόσο άδικο είχε. Πλέον καθόμασταν στην μέση της πλάγιας κερκίδας, πίσω-πίσω, όπου είχε δημιουργηθεί ένα μεγάλο παρεάκι, και οι μέρες που είχε αγώνα δεν ήταν αφιερωμένες μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο ευρύτερο κουβεντολόι που λάμβανε χώρα στις κερκίδες. Υπήρχαν φορές που κάποια άτομα στο γήπεδο μας έκαναν να γελάμε ανεξέλεγκτα, τόσο που ξεχνούσαμε τις λεπτομέρειες του αγώνα, και οι ιστορίες που λέγαμε καθώς πίναμε μπίρες για μεσημεριανό τις Κυριακές θα έμεναν χαραγμένες στην μνήμη μας για πολλά χρόνια.

Πέρα από το ποδόσφαιρο, η σχέση μας συχνά παρέμενε τεταμένη. Κάτι σαν τον Δόκτορα Τζέκυλ και τον Κύριο Χάιντ. Δεν μπορούσαμε να τα βρούμε σε κανέναν τομέα σχεδόν, εκτός από το ποδόσφαιρο- κάποιες φορές, μια διαμάχη σχετικά με το αν ο Γκάρι Γουάντοκ θα γινόταν ποτέ καλός παίκτης μετατρεπόταν σε θερμό καβγά για άσχετα με το ποδόσφαιρο θέματα. Οτιδήποτε πέρα από το ποδόσφαιρο μας έφερνε στα μαχαίρια. Μερικές φορές ένιωθα σαν να με προκαλούσε απλά για να με προκαλέσει, και είμαι σίγουρος ότι κι αυτός νόμιζε ότι το κάνω για να τον «κουρδίσω». Τίποτα από τα δύο δεν ήταν αλήθεια.

Η Μίλγουολ ήταν η κόλλα που μας κρατούσε ενωμένους. Είμαι σίγουρος ότι χωρίς αυτήν, δεν θα υπήρχε πιθανότητα συμφιλίωσης. Οι διαφορές μας εξαφανίζονταν όταν άρχιζε το ματς- ή όταν μαθαίναμε κάποια είδηση για την Μίλγουολ που έχρηζε διεξοδικής ανάλυσης.

Στα δεκαεννιά μου, εγκατέλειψα το Λονδίνο και την Μίλγουολ. Ξεκινούσα μια νέα ζωή και μια νέα οικογένεια στο Μάντσεστερ. Ένιωθα σαν να άφηνα ένα κομμάτι μου πίσω, αλλά έπρεπε για μια φορά να βάλω κάτι πάνω από την Μίλγουολ. Η μέρα που έφυγα από το σπίτι ήταν η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου να κλαίει. Ήταν κάτι το απροσδόκητο και συνταρακτικό. Ο πατέρας είναι συνήθως το είδος του άντρα με τα σφιγμένα χείλη, αυτός που τα κρατάει όλα μέσα του. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα χρόνια που πέρασα μες την εφηβική μου οργή, νομίζοντας ότι δεν δίνει δεκάρα, τα είχα σπαταλήσει- πέρα, φυσικά, από τις εμπειρίες που μοιραστήκαμε με την Μίλγουολ.

Από εκείνη την μέρα, τον Απρίλη του 1992, δεν τσακωθήκαμε ποτέ ξανά, δεν διαφωνήσαμε, δεν είχαμε καν μια φιλική διάσταση απόψεων. Αρχικά το θεώρησα παράξενο, αλλά προφανώς η απόσταση έκανε την σχέση μας ακόμα πιο πολύτιμη, και τα ασήμαντα θέματα που έμπαιναν ανάμεσά μας παλιότερα, δεν προέκυψαν ξανά. Μόνο Μίλγουολ, Μίλγουολ, Μίλγουολ, και έτσι ακριβώς μου άρεσαν τα πράγματα.

Έτσι, ο δεσμός μας χάρη στην Μίλγουολ «τεντώθηκε» διακόσια μίλια για να φτάσει από το νότιο Λονδίνο στο Μάντσεστερ. Συνέχισε να πηγαίνει σε όλα τα ματς και συζητούσαμε τις λεπτομέρειες από το τηλέφωνο. Κάθε Τρίτη, ανεξαιρέτως, ένα δέμα από τον μπαμπά προσγειωνόταν στο χαλάκι της πόρτας. Μέσα υπήρχε το τελευταίο πρόγραμμα και άρθρα κομμένα προσεκτικά από την South London Press, για να μην χάνω την επαφή. Η μαμά συχνά έλεγε πόσο μοναχική φιγούρα έμοιαζε όταν έφευγε από το σπίτι για να πάει σε κάποιον αγώνα μόνος του, και πόσο συχνά σχολίαζε ότι δεν ήταν πια το ίδιο. Αυτή η σκέψη με έκανε να βουρκώνω. Πήγαινα μαζί του σε όσα περισσότερα παιχνίδια μπορούσα, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου αγώνα που παίξαμε ποτέ στο The Den. Η φωτογραφία που τραβήξαμε εκείνη την μέρα αποτελεί πολύτιμο ενθύμιο.
img_1287.jpgΈνα άλλο ορόσημο που κατακτήσαμε απροσδόκητα στο τέλος του αιώνα ήταν όταν πήγαμε μαζί στο Γουέμπλεϊ. Ο μπαμπάς πάντα ισχυριζόταν ότι θα πήγαινε στο εθνικό μας γήπεδο μόνο για να δει τα αγαπημένα του Λιοντάρια, και αν δεν τα κατάφερναν όσο ήταν ζωντανός, ήταν διατεθειμένος να κάνει αυτή την θυσία. Αν δεν μπορούσε να δει την Μίλγουολ στο Γουέμπλεϊ, τότε το Γουέμπλεϊ μπορούσε να πάει στο διάολο. Κατά ανεξήγητο τρόπο, κατάφερα να χάσω το φιλμ της μηχανής από εκείνη την μέρα (ανάθεμα την προ-ψηφιακή εποχή) και ξενερώνω που δεν έχω φωτογραφικό υλικό από εκείνη την μοναδική και ανεπανάληπτη εμπειρία.

Καθώς η κινητή τηλεφωνία και το ίντερνετ προόδευαν, τα ποδοσφαιρικά νέα γίνονταν γνωστά αμέσως, και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να τηλεφωνώ στον πατέρα μου και να τον ενημερώνω, κάτι που παραλίγο να με βάλει σε μπελάδες στο πάρκινγκ της Τρανμίρ. Καθώς πανηγύριζα μαζί του τη νίκη μας στον προημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας στο τηλέφωνο, κάποιοι απογοητευμένοι οπαδοί της γηπεδούχου μου έδωσαν να καταλάβω πως ο ενθουσιασμός μου δεν ήταν ευπρόσδεκτος. Ποιος τους χέζει. Οδεύαμε προς το Ολντ Τράφορντ- και υποσχέθηκα στον μπαμπά πως θα ήμασταν και οι δυο εκεί, ότι και να συνέβαινε.
Μια από τις πιο τρυφερές μου αναμνήσεις είναι να καθόμαστε στην παμπ της γειτονιάς μου, απολαμβάνοντας μια μπίρα στα γρήγορα, περιμένοντας να πάρουμε κάτι πακέτο να φάμε. Ήταν βράδυ Κυριακής, στις 4 Απρίλη 2004. Είχαμε μόλις παρακολουθήσει την Μίλγουολ να φτάνει στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να χαμογελάμε. Απλά καθόμασταν εκεί χαχανίζοντας και κουνώντας τα κεφάλια μας.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ταξιδεύαμε από το σπίτι των γονιών μου στο Κεντ προς το Κάρντιφ για τον ίδιο τον τελικό. Κατά αναπάντεχο τρόπο, ο μπαμπάς συνάντησε τυχαία έναν φίλο που είχε να δει από το σχολείο καθώς απολαμβάναμε μια μπίρα πριν το ματς στην Εργατική Λέσχη του Γκλαμόργκαν, απέναντι από το γήπεδο. Ήταν μια μαγική μέρα, ποιος νοιαζόταν για το αποτέλεσμα; Καθώς ο ήχος του “Abide With Me” γέμιζε το γήπεδο, πέρασα το χέρι μου γύρω από τους ώμους του πατέρα μου και ένιωσα να γεμίζω από συγκίνηση. Το μυαλό μου γέμισε αναμνήσεις από άλλους τελικούς του Κυπέλλου που βλέπαμε με τον μπαμπά μου στην τηλεόραση όταν ήμουν παιδί. Τότε, όταν έπαιζε ο ύμνος του τελικού, ονειρευόμουν την μέρα που εγώ και ο πατέρας μου θα τραγουδούσαμε κι εμείς μαζί στο γήπεδο, πριν η ομάδα μας εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο. Μέσα σε 25 χρόνια είχαμε μοιραστεί όλες σχεδόν τις εμπειρίες που θα ήλπιζε να βιώσει οποιοσδήποτε άγγλος οπαδός.

Τα είχαμε κάνει όλα. Ήταν τέλειο.
Και τότε, ως είθισται, άρχισαν τα χρόνια της παρακμής. Ο μπαμπάς παρέμεινε πιστός στην ομάδα. Ανανεώνοντας το εισιτήριο διαρκείας του. Συνεχίζοντας να μου στέλνει προγράμματα και αποκόμματα εφημερίδων. Μιλούσαμε με τις ώρες για την ομάδα μας που είχε πάρει την κατιούσα, λέγοντας πως έπρεπε να σκεφτόμαστε τις παλιές καλές στιγμές. Είχαμε ακόμα πολλά χρόνια μπροστά μας να απολαύσουμε, καθώς και τον νέο στόχο να δούμε την Μίλγουολ να παίζει στο νέο Γουέμπλεϊ.

Καθώς ξεκινούσε η σεζόν 2005-06, αστειευόμασταν για το ότι θα παρακολουθούσαμε τα ματς από το σπίτι μου στο Στόκπορτ, και τα πράγματα άρχισαν πάλι να χειροτερεύουν. Οι αναφορές που μου έδινε από τους αγώνες του Σαββάτου ήταν όλο και πιο ζοφερές.
Όταν μπήκε ο νέος χρόνος, οι τηλεφωνικές μας συνομιλίες άρχισαν να διακόπτονται από έναν επίμονο βήχα, που του έμεινε από μια χριστουγεννιάτικη γρίπη. Μέχρι το τέλος του Φλεβάρη, είχε χειροτερέψει τόσο, που δεν μπορούσε να ολοκληρώσει μια πρόταση χωρίς να αρχίσει να βήχει ανεξέλεγκτα. Δεν κάπνιζε, και ο βήχας επέμενε επί δύο μήνες, έτσι πήγε στον γιατρό να το κοιτάξει αρχές Μαρτίου. Ο γιατρός τον έστειλε να βγάλει ακτινογραφία για να το διπλοτσεκάρει. Νοσηλεύτηκε με υγρό στον αριστερό του πνεύμονα, και καθώς η γυναίκα μου κι εγώ οδηγούσαμε μες την νύχτα ως το Κεντ για να τον δούμε, βαθιά μέσα μου ήξερα τι μπορεί να σήμαινε αυτό.
img_1252.jpgΟι γιατροί έκαναν αμέτρητες εξετάσεις, και ο μπαμπάς ήταν πλέον σίγουρος για το τι έψαχναν, αλλά έπρεπε να περιμένει. Η αναμονή ήταν ανυπόφορη. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον καθησυχάσω και πήγαμε μαζί σε ένα ματς στο The Den. Μερικά ποτά πριν τον αγώνα στο Arrys Bar και λίγη κουβεντούλα με κάποιους γνήσιους οπαδούς της Μίλγουολ τον έκαναν να ξεχαστεί προσωρινά- αλλά η τρομερή ήττα 1-0 από την Λέστερ δεν βοήθησε και πολύ να ανέβει η διάθεσή του.
Έπειτα από δύο θυελλώδεις μήνες εξετάσεων και επισκέψεων στο νοσοκομείο, ο μπαμπάς έλαβε τα χειρότερα δυνατά νέα. Είχε μια σπάνια μορφή καρκίνου, μεσοθηλίωμα, που είχε να κάνει με την έκθεσή του σε αμίαντο όσο δούλευε σαν οικοδόμος το ’60. Λιγότερο από εννέα μήνες μετά, την Πέμπτη 1 Φλεβάρη 2007, έκατσα στο προσκεφάλι του με την μαμά και τον είδαμε να πεθαίνει. Από την πρώτη μέρα που νοσηλεύτηκε για εκείνη την ακτινογραφία στις 7 Μαρτίου του 2006, ο πατέρας που ήξερα έφυγε για πάντα, καθώς ο φόβος για αυτό που του συνέβαινε του κατέστρεψε την ζωή και του λύγισε το πνεύμα.

Στην ενδιάμεση περίοδο, καταφέραμε να τους πείσουμε να μετακομίσουν σε μια μονοκατοικία κοντά μας στο Μάντσεστερ, όπου ήταν διαθέσιμη η καλύτερη θεραπεία για τον καρκίνο. Ήμασταν εκεί σε κάθε επίσκεψη στο νοσοκομείο, καθώς ο πατέρας μου υπεβλήθη σε επώδυνη και εξουθενωτική χημειοθεραπεία για να μετατρέψει τους μήνες σε χρόνια, αλλά ήταν μια μάχη που ο μπαμπάς δεν ήταν διατεθειμένος να δώσει. Έχασε τον ενθουσιασμό για τα πάντα. Προσπαθήσαμε απελπισμένα του φτιάξουμε την διάθεση, αλλά ήταν μάταιο. Ακριβώς πριν μετακομίσουν, τον έπεισα να πάμε σε έναν αγώνα- το πρώτο της σεζόν, εντός έδρας με την Γέοβιλ. Έκατσε στο συνηθισμένο σημείο- στο πίσω μέρος του πετάλου Block 35 (ο μπαμπάς πάντα προτιμούσε να κάθεται πίσω από το τέρμα)- και κουβέντιασε με τους φίλους που είχε κάνει εκεί με τα χρόνια. Εκείνο το βράδυ του μίλησα για τον αγώνα, αλλά δεν είχε όρεξη. Οι συζητήσεις μας περιστρέφονταν πλέον σχεδόν αποκλειστικά γύρω από την ασθένειά του. Επέμενα να μιλάω για τα τελευταία ματς, αποτελέσματα, μεταγραφές και ειδήσεις, αλλά τίποτα δεν συγκινούσε το βασανισμένο του μυαλό.

Το πρώτο βράδυ Σαββάτου μετά τον θάνατό του ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή. Καταράστηκα την τύχη του μπαμπά όταν ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα με την Γέοβιλ, και προσπάθησα να αστειευτώ με τον εαυτό μου, σκεφτόμενος ότι θα μπορούσε να είχε περιμένει μέχρι το Σάββατο, για να μας δει να κερδίζουμε έναν αγώνα. Για πρώτη φορά μετά από κείνη την ηλιόλουστη μέρα τον Σεπτέμβρη του ’79, δεν είχα κανέναν να μοιραστώ την ομάδα μου, κι αυτό με πλήγωνε.
Ξέρω πως κάθε φορά που μαθαίνω μέσω του κινητού για μια νέα μεταγραφή της ομάδας, πηγαίνω και παίρνω τηλέφωνο τον μπαμπά- όπως κάνω και μετά από κάθε ματς. Το κενό που νιώθω τώρα που δεν μπορώ να κάνω αυτό το τηλεφώνημα θα είναι πάντα δυσβάσταχτο. Έχω, όμως, τρυφερές αναμνήσεις που μπορώ να «παίζω» στο μυαλό μου ξανά και ξανά, τόσο καθαρές σαν να τις έβλεπα στο βίντεο. Ο μπαμπάς ήταν 68 χρόνων. Ακόμα νιώθουμε σαν να μας τον έκλεψαν. Προτού αρρωστήσει, ήταν υγιής και σε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Πάντα διέψευδε την ηλικία του, πάντα δραστήριος, δεν κάπνιζε, έπινε με μέτρο, προσέχοντας το βάρος του, ποτέ δεν είχε πάει στο νοσοκομείο, σχεδόν δεν είχε αρρωστήσει ποτέ. Ειλικρινά, δεν τον θυμάμαι ποτέ να παίρνει άδεια από την δουλειά λόγω ασθένειας. Αλλά το γεγονός ότι μπόρεσα να απολαύσω μια τέτοια φιλική σχέση μαζί του μέσω μιας τόσο κοινής χαράς όπως το ποδόσφαιρο, είναι πραγματικά παρήγορο. Πολλοί δεν έχουν αυτή την ευκαιρία. Συχνά ακούω για άτομα που έφυγαν σε πολύ μικρότερη ηλικία, και υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ευχαρίστως θα άλλαζαν θέσεις μαζί μου.

Στην ζωή μου, όποτε με ρωτούσαν «τι ομάδα είσαι» και τους απαντούσα, πάντα αντιδρούσαν με ένα «Γιατί;». Ο κόσμος σχεδόν ποτέ δεν αναρωτιέται γιατί είσαι οπαδός της Άρσεναλ, της Μάντσεστερ, της Τσέλσι ή της Λίβερπουλ- ακόμα και αν δεν μένεις κοντά στο γήπεδο ή δεν πηγαίνεις σε πολλά ματς. Σπάνια αναρωτιούνται γιατί αγαπάς τις λιγότερο μοδάτες Μίντλεσμπρο, Στόουκ, Μπρέντφορντ ή Μπάρνετ. Αλλά δυσκολεύονται να καταλάβουν γιατί κάποιος να θέλει να στηρίξει την Μίλγουολ. Ο δικός μου λόγος πάντα ήταν απλός, ένας λόγος που σίγουρα ισχύει για πολλούς και είναι πηγή περηφάνιας, ανεξάρτητα από την ανεπιτυχή πορεία της ομάδας ή την φήμη της εκτός γηπέδου.

Ίσως να μην μπορώ πλέον να αποκαλώ τον εαυτό μου οπαδό της Μίλγουολ με την πιο στενή έννοια της λέξης. Δεν μπορώ να πηγαίνω σε πολλά παιχνίδια- αλλά, μα την αλήθεια, θα ήμουν εκεί κάθε βδομάδα αν ήταν δυνατόν, όσο άσχημα κι αν παίζουμε. Ακριβώς όπως ο πατέρας μου έκανε την άχαρη δεκαετία του ’50, όταν παλεύαμε με την επανεκλογή: ήταν πάντα εκεί.
Υπάρχουν και τόσες κλισέ απαντήσεις. «Είναι στο αίμα μου», «Κόψε με και το αίμα μου θα βγει γαλανόλευκο», «Γεννήθηκα Άγγλος, αλλά ο Θεός με έκανε Μίλγουολ», κλπ. Αλλά εγώ, αυτό που απαντάω για την αιώνιά μου αγάπη για τα Λιοντάρια όταν κάποιος νιώσει την ανάγκη να με ρωτήσει «Γιατί;», είναι απλός:
«Επειδή είναι και ο μπαμπάς μου».

- See more at: http://www.humbazine.gr/index.php/blog/its-a-father-and-son-thing/#sthash.adBmehce.XFdQNExO.dpuf
Edited by GIANNHS
  • Δικεφαλάκι 4
Link to comment
Share on other sites

  • 3 years later...
  • 1 month later...

Πολύ κοντά στην Ευρώπη, στο Μαρόκο, η ατμόσφαιρα στα γήπεδα τουλάχιστον των δύο μεγάλων ομάδων της καζά(μπλάνκα) της wydad και της raja-ραζά δεν διαφέρει και πολύ από την ατμόσφαιρα στα  γηπέδα των μεγάλων ομάδων  της Αργεντινής ή της Ουρουγουάης

 

  • Δικεφαλάκι 2
Link to comment
Share on other sites

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



Sign In Now
 Share

×