Jump to content

Έφυγε ο Ντιέγκο..


Abraham21r
 Share

Recommended Posts

Ειναι εντυπωσιακό που βλέπεις στην ουρά μικρά παιδιά που λογικά δεν θα έπρεπε να έχουν καμία σύνδεση με τον μαραντονα και έζησαν αν έζησαν κιόλας μονο τις γραφικές και αποτυχημένες στιγμές του σαν πρόεδρος - προπονητής - σχολιαστής κτλ να πηγαίνουν και να κλαίνε. 

Link to comment
Share on other sites

Πιτσιρικάς έβλεπα όσα έδειχνε η τηλεόραση στο σαλόνι. Με τον πατέρα μου να με διώχνει στο δωμάτιο για ύπνο για να είμαι φρέσκος στο σχολείο. Έτσι μεγαλώσαμε. Έτσι μεγάλωσα. Με τις εικόνες των γεμάτων γηπέδων στην Ιταλία. Με το πρωτάθλημα της Νάπολι. Μικρός ακόμα. 

Μεγαλώνοντας καταλάβαμε ότι πίσω από την εικόνα κρύβεται ένας άνθρωπος. Με πάθη. Και λάθη. Ξενέρωσα. Σταμάτησα να τον ακολουθώ και κάποια στιγμή στο Facebook. Δείχνοντας με τον δικό μου τρόπο την δυσαρέσκεια που ένιωθα για αυτό που έγινε με τα χρόνια. Τον είδα και με μια μπλούζα του γαύρου κάποια στιγμή. 

Προχθές όποιος μου έλεγε ότι θα δακρύσω έστω αν πέθαινε, μετά τα όσα δύσκολα έχω περάσει με την υγεία του γιου μου και έχοντας γίνει αρκετά σκληρότερος και κυνικός σε πολλά, θα του χτυπούσα την πλάτη και θα χαμογελούσα.

Και χθες κάποια στιγμή το διάβασα. Άρχισα να δακρύζω. Συνέχισα να διαβάζω και άρχισα να κλαίω στα κρυφά για να μην με δει η συμβία.

Κάποια στιγμή δεν κρατήθηκα. Σηκώθηκα. Έκλαιγα με λυγμούς. Την αγκάλιασα και ήταν σαν να θρηνούσα έναν δικό μου άνθρωπο. 

Σαν να βγήκε από μέσα μου το μικρό παιδί που είχε να εμφανιστεί μπροστά μου για χρόνια. Έσπασα. 

Ήταν ότι αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι εκείνα τα χρόνια, εκείνα τα συναισθήματα που σου προκάλεσε αυτός, εκείνα τα όμορφα χρόνια δεν θα έρθουν ποτέ ξανά. Έφυγαν. Και φεύγουν σιγά σιγά και όλοι όσοι δέθηκες μαζί τους. Και φανταστείτε ότι δεν είχα ποτέ είδωλα. Έτσι νόμιζα. 

Μέχρι χθες.

Αντίο Ντιέγκο.

  • Δικεφαλάκι 6
Link to comment
Share on other sites

Guest fighter21
On 11/25/2020 at 6:44 PM, parakmiakos said:

Ο Μαραντόνα είναι το ποδόσφαιρο. 

Την ίδια μερα με τον Μπεστ και στη ίδια ηλικία αν δεν κάνω λάθος. 

Ναι την ίδια μέρα έφυγε ο Μαραντόνα ένα χρόνο μεγαλύτερος απο τον Μπέστ. 

Κρίμα τέτοιοι τεράστιοι παίκτες να χάνονται νωρίς απο τις καταχρήσεις.

 Πολύ δύσκολα θα ξαναγεννηθεί ποδοσφαιριστής με τέτοια απήχηση στον κόσμο όπως ο Μαραντόνα.

Link to comment
Share on other sites

Μανολο της καρδιάς μας 

Ο Μανόλο Χιμένεθ υπήρξε συμπαίκτης με τον Ντιέγκο Μαραντόνα στη Σεβίλλη. Ο Ανδαλουσιανός τεχνικός μίλησε για τον θάνατο του Ντιέγκο στη ιστοσελίδα Sport24 και τον συνάδελφο Βασίλη Τεμπέλη.

"Η απώλεια του Μαραντόνα με πόνεσε. Κάθε θάνατος πονάει, αλλά όταν είναι κάποιος που τον γνωρίζει ο καθένας σε όλα τα μέρη της γης και που έδωσε και την ψυχή του γι' αυτό που έκανε, πονάει πιο πολύ.Ο Μαραντόνα έδωσε τόσα στο ποδόσφαιρο. Γι' αυτό και ο θάνατός του επηρεάζει όλο το ποδόσφαιρο. Όσο πονάει ένας ποδοσφαιριστής, πονάει ένας προπονητής, ένας δημοσιογράφος, ο καθένας που έχει σχέση με το άθλημα. Η θλίψη είναι κοινή για χάρη ενός.

Για μένα ακόμη περισσότερο γιατί ήμουν συμπαίκτης του. Έχω πολλές αναμνήσεις από τον Μαραντόνα. Ήταν ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος, ένας καλός συμπαίκτης και καλός φίλος.

Πάντα θα τον θυμάμαι ως ταπεινό, παρά το γεγονός ότι ήταν σπουδαίος. Είχε καλή συμπεριφορά με όλους και πάντα έδειχνε σεβασμό για όλους ανεξαρτήτως το πόσο καλοί παίκτες ήταν ή όχι".

Ο Μανόλοι διηγήθηκε και δύο ανέκδοτες ιστορίες από τον Ντιέγκο της Σεβίλλης:

"Πολλές φορές κάναμε διαγωνισμούς στις προπονήσεις οι δυο ματς. Ποιος θα στείλει περισσότερες φορές με εκτέλεση φάουλ εκτός περιοχής την μπάλα στο δοκάρι. Θυμάμαι ότι όταν δεν είχε 10/10, είχε 9/10, άντε στη χειρότερη 8/10. Τι να πω και εγώ που είχα 3/10, 4/10. Ήταν κάτι που είχε πολύ πλάκα.

Θυμάμαι επίσης όταν ήρθε στην ομάδα. Ήμουν ο αρχηγός της Σεβίλλης. Όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο να παίξει, θυμάμαι που έβγαλα το περιβραχιόνιο και του το φόρεσα εγώ ο ίδιος. Για μένα ήταν καθήκον και υπερηφάνεια. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο".

 

Link to comment
Share on other sites

Παίζει στο Facebook αυτό το κείμενο. Δεν είναι δικό μου.

 

 

Ο Μαραντόνα δεν κατασκευάστηκε.
Δεν ευνοήθηκε από χορηγούς και πολυεθνικές.
Δεν υπήρξε πρότυπο.
Δεν ρώτησε κανέναν πώς θα ζούσε.
Ζούσε όπως νόμιζε και ήθελε.
Δεν ζήτησε να του μοιάσει κανείς.
Δεν συμμετείχε σε παγκόσμιες πρωτοβουλίες.
Ήταν ένας πάμφτωχος Ινδιάνος που αν δεν γεννιόταν με όλα τα άστρα να φεγγοβολούν την ώρα της γέννας πάνω του , μπορεί να είχε πεθάνει από την πείνα και την αρρώστια στην πρώτη δημοτικού.
Ο Μαραντόνα έπαιξε ξύλο χωρίς αύριο έναντι όλων σε επεισόδια μέσα σε στάδιο.
Με καρατιές στην αμυγδαλή.
Όταν τον αδικούσαν.
Όταν πήγαν να τον κόψουν στα δύο.
Έφυγε από την τεράστια Μπαρτσελόνα και πήγε στην πιο αδικημένη ομάδα του Ελληνόφωνου Ιταλικού Νότου.
Στην πιο φτωχή.
Πού έκανε κουμάντο η Καμόρα
Όχι η Καμόρα των γραββατών του Βορρά αλλά η γνήσια του Ρηγίου.
Των αποίκων της Κρήτης και της Μάνης που έκλαιγες μόνο στην όψη τους.
Πήρε αυτή την πόλη την Νάπολι που ήταν για τους ξανθούς βόρεια ένας σκούρος σκουπιδότοπος .
Και πήρε πρωταθλήματα.
Πήρε Ουέφα.
Άλλαξε την μοίρα της πόλης.
Οταν αισθάνθηκε ότι τελείωσε η αποστολή του ζήτησε να φύγει.
Δεν τον άφησαν.
Όταν έγινε το οργανωτικό λάθος να βάλουν την Ιταλία να παίξει με την Αργεντινή στην Νάπολη στο Μουντιάλ του 1990 δίχασε μια τεράστια χώρα και το πλήρωσε.
Τους νίκησε εκεί μέσα.
Καλώντας τους Νότιους να πάρουν εκδίκηση από τον Βορρά.
Τον έδωσαν στην Αστυνομία αυτοί που τον κάλυπταν.
Και άρχισε ο κατήφορος
Ο εγκέφαλος του είχε γεμίσει με τις ουσίες.
Ερώτηση: Ποιός πάμφτωχος Ινδιάνος θα μπορούσε να διαχειριστεί μια τέτοια πίεση παγκόσμια από την εξωγήινη λάμψη του ταλέντου του?
Κανείς.
Έπαιξε με τα όρια και νικήθηκε.
Αλλά βρήκε προς το τέλος την διέξοδο με τους φίλους του τον Φιδέλ ,τον Τσάβες και είναι βέβαιον ότι αν ζούσε ο Τσε θα ήταν αδέλφια.
Γιατί την ίδια τρέλα κουβαλούσαν.
Αυτό μας έχει σοκάρει όλους σήμερα.
Όχι μόνο το εξωπραγματικό του ταλέντο.
Αλλά ότι ήταν ο τελευταίος μη κατασκευασμένος αντί ήρωας του πλανήτη.
Η μπάλα ήταν το μέσον.
Η ουσία είναι η θέση.
Πολλοί θα μιλήσουν για τις ουσίες και την κακή ζωή.
Δεν την υιοθετώ την ζωή αυτή.
Αλλά υπάρχει κάτι μεγαλύτερο.
Η μαγεία του αληθινού και του αμάχητου.
Οι απλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο θα είναι Μαραντόνα.
Οι άλλοι με τον Πελέ και τον Μέσι τον Ρονάλντο.
Όσοι δεν τον είδαμε ως προϊόν,ως πιστωτική κάρτα,ως fitness, αλλά ως Ινδιάνο να τσακίζει την Θάτσερ,την Γιουβέντους,την Μίλαν,το Μιλάνο,την FIFA.
Τον Πάπα.
Ο άνθρωπος που είναι μαχητής στην ζωή του κρύβει έναν μικρό Ινδιάνο.
Και ας μας μάθαιναν από μικρούς στα έργα να είμαστε με τους Καουμπόηδες.
Κρυφά όλοι ήμασταν με τους άλλους.
Τους Apache.

  • Δικεφαλάκι 7
Link to comment
Share on other sites

Οντως αυτο το ματς ηταν η αρχη του τελους του.

Η μοιρα του τα εφερε ετσι και αυτο το μουντιαλ εγινε στην Ιταλια στον ημιτελικο επαιξε με την Ιταλια και που στη Ναπολη ε γαμηθηκε το συμπαν οι Ιταλοι δεν του το συγχωρησαν ποτε.

Αν εκεινο το μουντιαλ γινοταν καπου αλλου ισως ηταν διαφορετικη η εξελιξη του αλλα αυτο δεν θα το μαθουμε ποτε.

Το 86 ημουν 8 και το 90 12 αυτα τα δυο μουντιαλ με εχουν σημαδεψει.

Το ειπαν και καποια παιδια εδω το πε και ενας αργεντινος στη κηδεια του με το θανατο του τελειωσε οριστικα και η παιδικη μας ηλικια.

Αν και οσο και να μεγαλωνουμε παντα στη ψυχη μας θα ειμαστε παιδια που το μονο που θελουμε ειναι να παιζουμε και να βλεπουμε μπαλα βαλτε τα υπολοιπα στο κωλο.

Παντα θα ειμαστε αργεντινη για παρτη σου ποτε βραζιλια και ας φορανε κιτρινα.

Παντα θα γουσταρουμε το αλητικο αργεντινικο απο το φαντεζι βραζιλιανικο.

Παντα θα σε θυμομαστε για τα καλα και τα αλλα τα γραφουμε στα αρχιδια μας.

Αντιο.

  • Δικεφαλάκι 3
Link to comment
Share on other sites

Ότι σαν χαρακτήρας ήταν αντιδραστικός, εναλλακτικός, γεννημένο αλάνι κλπ μπορεις να το βαλεις διπλα στην ποδοσφαιρικη του καριέρα, σαν ένα μέρος της ας πούμε.

Απο εκεί και περα το να ξεκινάνε κάποιοι και να βαζουν τον ποδοσφαιριστη Μαραντονα διπλα σε πολιτικά και ιδεολογικά θέματα κλπ είναι αστείο που καλο είναι να το κόψουν γιατί εκτίθενται οι ίδιοι.

Ο Μαραντονα δεν θαυμάστηκε ούτε για το μυαλό του (το αντίθετο έγινε δυστυχως) , ούτε για τις πολιτικές του απόψεις κλπ, θαυμαστηκε για το απιστευτο ταλέντο του στο τόπι

.-

Link to comment
Share on other sites

Δεν είπε κανεις να μην ενδιαφερθούμε, αλλά να μην παρουσιάζονται ως σωστες ή σημαντικες γιατί τις έλεγε αυτος.

Αλλιώς στην Ελλάδα αντιστοίχως να σεβαστούμε όλοι τις πολιτικές απόψεις του Τσιαρτα ξερω ´γω

Link to comment
Share on other sites

35 minutes ago, nikos said:

Δεν είπε κανεις να μην ενδιαφερθούμε, αλλά να μην παρουσιάζονται ως σωστες ή σημαντικες γιατί τις έλεγε αυτος.

Αλλιώς στην Ελλάδα αντιστοίχως να σεβαστούμε όλοι τις πολιτικές απόψεις του Τσιαρτα ξερω ´γω

Αναποδα παει νομίζω, ο Μαραντόνα κερδίζει σεβασμό και μεγαλώνει τον μυθο του λογω των απόψεων. Ο ιδιος δεν προσδίδει κατι παταπανω στις αποψεις αυτές καθαυτές.

Τωρα το γιατι πρεπει να μας ενδιαφέρει τι αποψεις έχει ο ένας και ο αλλος που κλωτσάει καλα μια μπάλα ή γράφει καλά στο γυαλί και μενα με ξεπερνάει γενικά.

Επίσης, την μεγαλύτερη αποθεωση τη γνώρισε ο Ντιέγκο και πάντα τέτοιου είδους σταρ, γιατί λόγω των αδυναμιών τους που γινονται γνωστοι στο κοινό φαίνονται πιο ανθρώπινοι πιο προσιτοί πιο γήινοι και λογικό να ταυτίζονται με τέτοια είδωλα πιο πολλοι καθημερινοί άνθρωποι. Και μεσα από αυτή τη διαδικασια υοάρχει και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για περισσοτερες λεπτομερειες για τη ζωή τους και την καθημερινότητα τους που αυτές ανατροφοδοτούν την προηγούμενη ταυτιση, οποτε ο μύθος μεγαλώνει στο διηνεκες.

Η υποθετική ειδηση οτι ο Πελέ θα παει στο διαστημα θα απασχολήσει λιγότερο εώς ίσο κόσμο από την υποθετική ειδηση οτι ο Ντιεγκο έκανε 3 γραμμές στο κέντρο του γηπέδου.

Link to comment
Share on other sites

Δεν τον είχα προλάβει να αγωνίζεται στα καλά του, και γενικά μεγάλωσα με την εικόνα του μόνιμα φτιαγμένου κλπ. Από αυτά όμως που έχω δει στο γηπεδο τον θεωρώ από τους καλύτερους που πέρασαν, και μάλλον ο καλυτερος με βάση τις δυνατότητες που είχε. Είδα κ την ταινία - ντοκιμαντέρ που παίχτηκε και πραγματικά η ζωή του είχε τα πάντα. Ένας άνθρωπος που έζησε χωρίς φρένα τα πάντα. 
 

 

Link to comment
Share on other sites

52 minutes ago, Vagos21 said:

Δεν τον είχα προλάβει να αγωνίζεται στα καλά του, και γενικά μεγάλωσα με την εικόνα του μόνιμα φτιαγμένου κλπ. 

 

Έχασες ατόφια ποδοσφαιρική μαγεία.

  • Δικεφαλάκι 1
Link to comment
Share on other sites

Η μπάλα αγαπήθηκε γιατί δεν είναι (ήταν) ένα άθλημα σαν όλα τα όλα. Κάθε ανάλυση προσκρούει σε αυτό το θεώρημα. Βρίσκει θέση στα γραπτά του Γκαελεάνο, στη σειρά του Σορεντίνο για τον Πάπα. Οι Μillenniums δεν μπορείτε να καταλάβετε την εποχή του Μαραντόνα, το ρέκβιεμ ενός αθλήματος που μεταλλάχθηκε σε ένα στιβικό αγώνισμα. Επομένως, το "Δεν ξέρετε τι χάνετε (χάσατε), ταιριάζει ταμάμ στην περίπτωση. Ο Μαραντόνα αγιοποιήθηκε γιατί στο πρόσωπο του καθρεφτίζεται το "i cant' t breath" του Ιταλικού Νότου, το "fuck you" στην υποκρισία της τυπολατρίας. Ενός πακέτου το οποίο περιελάμβανε απίστευτα καντάρια μπάλας και αγάπης για το άθλημα. Του έβγαινε πάντα αυτό; Όχι ! Δεν είναι ποδοσφαιρικά τα κριτήρια μόνο. Είναι κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά. Ότι δεν κουμπώνει στο μοντέρνο ποδόσφαιρο, το οποίο οκ, το παρακολουθούμε, αλλά δεν πρόκειται να μείνω ξάγρυπνος για να δω στο Μεξικό να παίζει σαν τους Ελβετούς

Link to comment
Share on other sites

Δεν εννοούσα ότι του Μάκη Χατζή είναι απαραίτητα shit, άλλωστε δεν τις γνωρίζω, αλλά απλά ότι όταν κάποιος είναι βεντέτα και φίρμα  οπουδήποτε, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, οι απόψεις του και οι αναζητήσεις του ακόμα και για θέματα άσχετα με το αντικείμενο του θεωρούνται σημαντικές και όλοι ασχολούνται με αυτές. 

Link to comment
Share on other sites

Δεν ξέρω ποιον σοβαρό, επιτυχημένο, κοινωνικά ενταγμένο, εχέφρονα άνθρωπο μπορεί να τον εμπνέει, καθοδηγεί ή επηρεάζει στη ζωή του, η ιστορία καλή ή κακή ενός ποδοσφαιριστή, τραγουδιστή, ηθοποιού όποιου διάσημου προσώπου τέλος πάντων. 

Τον Ντιέγκο τον αγαπήσαμε γιατί τη ρουφιάνα τη διέταζε και εκείνη υπάκουε. 

  • Δικεφαλάκι 1
Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, MITSAKLAS said:

Δεν ξέρω ποιον σοβαρό, επιτυχημένο, κοινωνικά ενταγμένο, εχέφρονα άνθρωπο μπορεί να τον εμπνέει, καθοδηγεί ή επηρεάζει στη ζωή του, η ιστορία καλή ή κακή ενός ποδοσφαιριστή, τραγουδιστή, ηθοποιού όποιου διάσημου προσώπου τέλος πάντων. 

 Τον Ντιέγκο τον αγαπήσαμε γιατί τη ρουφιάνα τη διέταζε και εκείνη υπάκουε. 

Ε ναι ρε σεις, ειπαμε μαραντονα = μπαλα. Τελος. Και με την αλητεια που (τοτε περισσοτερο) χαρακτηριζε την μπαλα.

Τωεα τα υπολοιπα, καστρο, πολιτικα κλπ, δε μου λενε τιποτα.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



Sign In Now
 Share

×