Ακόμα είναι πρωί και πως θα μπορούσε να μην είναι όταν έχω ξυπνήσει πριν καν βγει ο ήλιος... Θυμάμαι τη σκοπιά στον στρατό. Πριν 3 ώρες κοίταξα το ρολόι, πως είναι δυνατόν να πέρασαν 5 μόνο λεπτά! Το είπε κι ο ποιητής της εξέδρας μας, δεν το είπε; «Μακριά σου ο χρόνος ΑΕΚ δεν περνά κανονικά». Που θα πάει όμως, θα περάσει. 12 ώρες για τη σέντρα. Μια ματιά στα ρεπορτάζ, στα σχόλια. Ένα τηλέφωνο στη Θεσσαλονίκη. «Σε 2 ώρες προσγειώνομαι μαν». Πέρασε η μία ώρα, φύγαμε… Πρωινό Κυριακής, άδειοι δρόμοι. Βουλιαγμένης, Βάρης-Κορωπίου, Βενιζέλος. Προφανώς έχω μάθει να ξεχωρίζω τη φιγούρα του από μακριά. Πριν 2-3 εβδομάδες εξάλλου, πάλι το ίδιο έγινε.

-          Έλα ρε

-          Που ‘σαι μαν;

Μηχανικές κινήσεις, μηχανική οδήγηση. Πάμε από Κύμης, να βγούμε Ν. Ιωνία κι από εκεί Περισσό. Πάντα Περισσό. Ένας κακοπροαίρετος θα έλεγε ότι πιστεύουμε σε διάφορες δεισιδαιμονίες. Είναι απλά η παλιά διαδρομή, μια ιεροτελεστία. Ίσως μια επανάληψη ροής της (πιο) νιότης μας, σκόπιμη. Δουλεύει. Όχι τόσο για μένα. Πρόλαβα το Ν. Γκούμας, αλλά η σχέση μου με την ΑΕΚ ανδρώθηκε στα χρόνια του ΟΑΚΑ. Κυρίως για εκείνον. Τι θα μπορούσε κανείς να πει για εκείνον; Έχει δει ΑΕΚ στη Σοβιετική Ένωση. Ναι, τότε. Με το σφυροδρέπανο να είναι η επίσημη σημαία του κράτους. Στη Μόσχα. Είναι ίσως η μοναδική φορά που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει. Ήθελα να είχα προλάβει εκείνο το ταξίδι, για τη μεγάλη πρόκριση. Ας είναι…

10 ώρες πριν τη σέντρα. Στη Νέα Φιλαδέλφεια αρχίζουν να περπατάνε οι γνωστές πρωινές φάτσες. Σαν αδέσποτα γυρίζουν πολλά παιδιά της επαρχίας. Ήρθαν με το βραδινό τρένο… Ναι, αυτό που πήρε μαζί του 57 ψυχές 2 χρόνια πριν και ποιος ξέρει πόσες ακόμα στο μέλλον. Άλλοι ήρθαν από χθες. Η καρδιά της ΑΕΚ χτυπά πολύ δυνατά μακριά απ’ την Αθήνα. Τα παιδιά απ’ την Αλεξανδρούπολη κι εκείνη η παρέα απ’ την Κρήτη. Φτάνουν όπου να ‘ναι και άλλοι δικοί μας επαρχιώτες. Έρχονται απ’ τον Βόλο, απ’ την Πάτρα, από παντού.

Σαν τα μεγάλα παιδιά που τις Κυριακές πάνε να δουν τη μάνα τους. Ή κάτι τέτοιο. Πλέον είμαστε πολλοί. Χάνομαι στους καπνούς, στις κουβέντες, στα δυνατά γέλια, στα πειράγματα. Σπάνια έχω το κουράγιο να κοιτάξω προς το μνημείο του Μιχάλη. Ακόμα με κάνει να κλαίω. Δεν τον γνώριζα, αλλά ήταν ακόμα ένα αδερφάκι μας. Πέφτει ο ήλιος σιγά-σιγά. 3 ώρες πριν τη σέντρα. Ο κόσμος πλέον είναι ατελείωτος. Σε κάποια στιγμή κλείνω τα μάτια για να επικεντρωθώ στον ήχο. Η βοή, η οχλαγωγία και κάποιοι σκόρπιοι στίχοι συνθημάτων. Ο ήχος της Φιλαδέλφειας που πλέον κάθε δεύτερη Κυριακή φορά τα γιορτινά της.

Εδώ. Στο κέντρο του κόσμου, των αισθήσεων και των παραισθήσεων…

2 ώρες πριν τη σέντρα, φύγαμε. Στη δικιά μας γωνιά του γηπέδου. Άλλων η ψυχή αγαλλιάζει σε ένα ηλιοβασίλεμα, άλλων σε ένα στριπτιτζάδικο, η δική μου ψυχή είναι γεμάτη κοιτάζοντας το απέναντι πέταλο να γεμίζει. Βάζοντας ένα τικ κάθε φορά που μια γνωστή φάτσα διπλανού καταφτάνει… Για σένα ζω, για σένα τραγουδώ. Για 90’ δεν υπάρχουμε. Γινόμαστε φωνή, ενέργεια. ΑΕΚ ΑΕΚ ΓΑΜΗΣΕ ΤΟΥΣ ΑΕΚ. Παίζουμε κι εμείς με τον τρόπο μας. Παίχτες και κόσμος είμαστε ένα και προσωπικά μέχρι πρότινος δεν το είχα νιώσει ποτέ έτσι. Ψέματα, το ένιωθα πίσω στα χρόνια που πηγαίναμε και σε κανένα σοβαρό εκτός έδρας.

Για 90’ βιώνω μια έκσταση, μια εμπειρία που δεν εξηγείται, δεν τεκμηριώνεται, δεν μπορεί να βιωθεί οπουδήποτε αλλού. 30+ χιλιάδες, μια ψυχή. ΑΕΚ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ, ΑΦΟΥ ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΝΑ ΟΔΗΓΟΥΝ.

Όταν ο αγώνας τελειώνει, είναι σαν τη θλίψη στο τέλος των γιορτών. Σκορπίζουμε, μα σύντομα θα βρεθούμε ξανά. Η διαδρομή προς το αεροδρόμιο τώρα είναι πιο ήσυχη. Πέφτουν οι παλμοί, πέφτουν οι ρυθμοί. Τα παιδιά της επαρχίας γυρίζουν στις πόλεις τους. Όσο θα είμαι όρθιος, πρέπει με κάθε τρόπο να το κάνω λίγο πιο εύκολο για τα δικά μας παιδιά που έρχονται από μακριά. Τους ίδιους δρόμους διανύσαμε δεκαετίες. Πόσο μας αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ ΑΕΚάρα!

Πόσο ήρθε η ΑΕΚ ρε παιδιά;