Η ΑΕΚ κατά την κρίση μου συνεχίζει και βαδίζει στο δρόμο που ξεκίνησε περίπου το 2009-10 δηλαδή σε μια κατάσταση η οποία παγιώνει την ομάδα μακριά από τον πρωταθλητισμό.
Επειδή στο μεταξύ υπήρξε υποβιβασμός και πτώχευση, παρατηρήθηκε μια "άνοδος" της ομάδας συνοδευόμενη από προσδοκίες για κάτι πολύ μεγάλο. Ουσιαστικά η ΑΕΚ έκανε πρωταθλητισμό μονο μια σεζόν από το 2009 μέχρι σήμερα, δηλαδή μιλάμε για μια δεκαετία που έκανες μονο μια χρονιά πρωταθλητισμό. Μια υποβιβάστηκες και 2 ήσουν σε χαμηλότερες κατηγορίες.
Έτυχε αυτή τη χρονιά και πήρες πρωτάθλημα, όμως δεν υπήρξε συνέχεια και του χρόνου πάμε για άλλη μια χρονιά κομπάρσοι.
Υπάρχουν σε όλο αυτό και κάποια αντίβαρα βεβαίως (καλή πορεία στην Ευρώπη πέρυσι, κύπελλο με γαύρο) στα οποία φυσικά δεν συμπεριλαμβάνεται η φετινή συμμετοχή στο ΤΣΛ που ήταν ντροπιαστική.
Απο αγωνιστικής άποψης λοιπόν η ΑΕΚ βαδίζει στο δρόμο της αποτυχίας και πλέον παγιώθηκε η αίσθηση πως ότι και να γίνει θα είσαι ο φτωχός.
Ταυτόχρονα γίνεται και γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, κάτι που πριν 10 χρόνια ούτε σαν αστείο δεν θα έστεκε. Το γήπεδο σημαίνει πολλά, όχι όμως και "τα πάντα".
Κατά τη γνώμη μου αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ έχει ανάγκη περισσότερο 5-6 συνεχόμενες χρονιές με πρωταθλητισμό παρά το γήπεδο. Και το γήπεδο δεν θα φέρει πρωταθλητισμό από μόνο του.
Σε προσωπικό επίπεδο είναι η πρώτη σεζόν που δεν ασχολούμαι καθόλου και με τίποτα. Δεν διαβάζω ρεπορτάζ, μετά βίας θυμάμαι το μικρό όνομα του προσωρινού προπονητή μας, δε γνωρίζω καν το χρονοδιάγραμμα των καλοκαιρινών ευρωπαϊκών αναμετρήσεων, ούτε με πόσους παίζουμε, ούτε πότε.
Θα ασχοληθώ μόνο αν η ομάδα πάει καλά στο πρωτάθλημα. Και εννοείται ούτε ευρώ φέτος για τίποτα.