Το τοπικ του Σαββάτου: Ένα εγχώριο ντέρμπι που ξεχωριζεις

[Nea makri neo afm]

Από ματς που ήμουν μέσα , το 4-3 με τον γάβρο και το 0-1 τούμπα με τον Ναλιτζή(αν και ματς αδιάφορο). Το 4-3 είχε την προσμονή δεκαετίας και τι δεκαετίας μέσα του, ήμασταν σίγουροι ότι θα μας το δώσει ο Θεός τουλάχιστον για τον Ντέμη, να ολοκληρωθεί ένα όνειρο. Δεν έχει νόημα να πω τι έγινε πριν, πορεία περισσό , οακα κτλ, η βραδιά έκλεισε με εμένα και φίλο στο Α.Τ. Κηφισιάς δήθεν για εξακρίβωση, είχα πει μία εξυπνάδα σε έναν τροχαίο , τέλος πάντων ασήμαντο. Το 0-1 με Ναλιτζή επειδή οκ είναι τεράστια χαρά να καρφώνεις τέτοια γκολάρα στο 90, ειδικά για όσους ζούσαμε τότε Θεσσαλονίκη, με όλα τα ωραία της , πιο πριν πούλμαν, περιφερειακός, δήθεν φόβος για πέτρες κτλ, τελικά οκ ποτέ δεν γινόταν τίποτα, την επόμενη μέρα μετρόπολις, πετρουλάκης, πρέπει να ζούσε τότε και παρασίδης, όλος ο χαβαλές.

Από ματς που δεν ήμουν μέσα , πέρσι όταν τελείωσε το ματς με τον Άρη, έβαλα τα κλάμματα για αρκετή ώρα, μετά αεροδρόμιο, χαρά, ταλαιπωρία κτλ.

Αναπολώντας τα παραπάνω, σκέφτομαι ότι  είναι αδύνατο να περιγράψεις σε κάποιον τώρα 20-25 χρονών που έχει δει δύο πρωταθλήματα και κανονική ομάδα, γηπεδάρα κτλ, την 20ετία της ερήμου 1998-2018.

[Nestoridis21]

On 3/9/2024 at 7:14 PM, MITSAKLAS said:

4 Απριλίου 1993, ΑΕΚ-ΠΑΟ 3-1.

Το ντέρμπι της ζωής μου.

Προερχόμαστε από το ΣΟΚ της ήττας με 4-3 στην Νίκαια δύο βδομάδες πριν.

Η μισή ομάδα είναι οφ και παίρνει φανέλα βασικού ο νεαρός Τσάρτας (τότε).

Η μέρα είχε ξεκινήσει βροχερή και μουντή, σαν τις προβλέψεις για την τύχη της ΑΕΚ σε εκείνο το παιχνίδι.

Λίγες ώρες πριν το παιχνίδι η βροχή σταμάτησε.

Είμαστε στο σπίτι ενός συμμαθητή και φίλου γαύρου στον Περισσό και φεύγω κάνα δυωρο πριν το παιχνίδι αφού ήμουν δίπλα, για την αγαπημένη θέση στο κέντρο ψηλά της Σκεπαστής.

Αμ, δε. Με το ζόρι ύστερα από δέκα λεπτά έφτασα μέχρι τη μέση σε μια εξέδρα που δεν ξέρω αν το οξυγόνο επαρκούσε για όλους μας.

Παρά την προηγούμενη ήττα, παρά τις απουσίες, παρά το ότι ο βαζελος ήταν πλήρης και πρωτοπόρος, η πίστη, το κέφι, η φωνή εκείνο το απόγευμα είχαν αποκτήσει υπερφυσική, απόκοσμη διάσταση.

Ήταν το τελευταίο ντέρμπι που θυμάμαι χωρίς νεκρές ζώνες με 3 σειρές ΜΑΤ μόνο ανάμεσα στις θύρες γηπεδούχων και φιλοξενούμενων.

Τίγκα κι αυτοί να είμαι δίκαιος.

Με το που μπαίνουν οι ομάδες σηκώνεται το ιστορικό πανί στην 3, "Βαρδινογιάννη πουσταρα βάλε στον κωλο τα λεφτά".

Σέντρα, Τσιάρτας πάσα στο χώρο, Μπιλαρος πλασέ παγκόσμιας κλάσης (τι πλασέ είχε αυτός ο άνθρωπος), 1-0 με το καλημέρα, ότι έζησα εκείνη τη στιγμή μόνο σαν όνειρο, σαν οπτασία, σαν κάτι μεταφυσικό το θυμάμαι.

Η φράση, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, πολύ λίγη να αποδώσει την πραγματικότητα.

Αρχές δευτέρου ημιχρόνου, Αλεξανδρής 2-0.

Πίεση βαζελου, ηρωική άμυνα από ότι είχε απομείνει από το ρόστερ της ομάδας, βουτα, πέναλτι 2-1 και αγωνία στο μέγιστο.

Και κάπου στην αντεπίθεση, μας συστήνεται ο τρελός ο βιαστής. 

Έκρηξη, ηδονή, παρακρουση, στιγμές ξανά απόκοσμες.

Λήξη, αποθέωση και ένα πρωτάθλημα που πήγε και ήρθε μεταξύ ημών και βαζελων, 2-3 φορές μέχρι το τέλος.

Ύστερα από χρόνια, μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας, το μόνο πού ευχαριστώ το Θεό που πιστεύω είναι πως όλοι όσοι ήμασταν μέσα εκείνη τη μέρα, γυρίσαμε ζωντανοί στο σπίτι μας.

Αν κάποιος μου έλεγε πως εκείνο το απόγευμα η Φιλαδέλφεια είχε 45Κ+ κόσμο, θα το θεωρούσα συντηρητικό υπολογισμό.

 

Απίστευτο ματς, απίστευτος κόσμος...τι μου θύμησες?

Τότε ζούσα Ζωγράφου και είχα πάει ο μαλακας νύχτα και τους είχα γράψει στην πόρτα του club τους: Φιλάκια... Χάρης Κοπιτσής.

Το τριβανε να σβήσει την επόμενη μέρα και τους χαζευα από το μπαλκονακι μου.